ခ်ဳိသာေသာ အလြမ္းတစ္ခု၏ နိဂုံး”(၀တၳဳရွည္) စဆုံး

“မမ”

ဆတ္ကနဲ လွည့္မၾကည့္ခင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံကုိ ၾကားလုိက္ကတည္းက သူမ မ်က္နွာ ရွက္ေသြးဖ်ာကာ တင္းမာသြားမည္ဟု ယုံၾကည္ျပီး ျဖစ္သျဖင့္ သိပ္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ရင္တြင္းဆႏၵ ၏ေတာင္းဆုိမႈ အတုိင္း ျပဳလုပ္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။
“ မမကုိ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္”
သူမ၏ ႏူတ္ခမ္းေတြက တင္းတင္းေစ့သြားမည္ ။ ျပီးေတာ့ ေတာ့မ်က္၀န္း အစုံ စူးရဲလင္းျပတ္မည္။ ေနာက္ေတာက္ေခါက္သံေလးပါ ထြက္ေပၚလာမည္။ အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အတုိင္းပင္။
“ေတာက္!”
ထုိအရာအားလုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္အျပဳံးျဖင့္သာ ခံယူလုိက္ပါသည္။ ထုံးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ျပန္ရုံသာ ရွိေတာ့သည္။ သုိ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အံ့အားသင့္သြားေစသည္ကား ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ သူမ၏အသံ ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။
“နင္ေနဦး”
“ ဗ်ာ”
(၇)ရက္ေျမာက္ေန့၏ထူးျခားမႈပင္ျဖစ္သည္။ပထမဆုံးသူမအသံကုိကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“နင္ဘယ္သူလဲ”
“ကာရံငယ္ပါမမ…….မမ နာမည္ကုိရွင္းသန္ ့ ႏြယ္လုိ့ေတာ့သိထားပါတယ္။ မမက က်ဳိက္၀ုိင္းမွာေနတယ္။ ျပီးေတာ့”
“နင္ငါ့အေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္သိလုိ့လဲ”
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာမည္အလုပ္ သူမက ၾကားျဖတ္ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ မမ အေၾကာင္း ၅၀% ေလာက္သိထားတယ္ ဆုိတာ ယုံပါ”
ထူထဲသည့္မ်က္၀န္းေတြ အနည္းငယ္ စုိက္က်သြားဟန္ရွိ၏။ စိတ္အလုိမက်မႈ အရိပ္တုိ့သည္ သူမ၏ မ်က္နွာေပၚတြင္ ထင္းထင္းေပၚေနေပသည္။
“ငါ့မွာေစ့စပ္ထားတဲ့ သူရွိတယ္ဆိုတာေရာသိရဲ့လား”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္သိထားတဲ့ ၅၀% ထဲမွာအဲ့အေၾကာင္းလည္းပါပါတယ္…။ သူကမမ ထက္၃နွစ္ေလာက္ ၾကီးတယ္.။ မမကအဲ့လူကုိမခ်စ္ဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္လက္ထပ္ဖုိ့ကုိေတာ့ မမက အခ်ိန္ဆြဲထားတယ္။ ခန့္မွန္းေျခ၃နွစ္ေပါ့။”
“ဟင္…နင္….နင္..အဲ့ေလာက္ေတာင္ သိ…သိ” ဒီတစ္ခါ အလြန္အမင္းအံံ့အားသင့္ေနသူမွာ မမ ပင္ျဖစ္သည္.။ ကၽြန္တာ္ျပဳံးလုိက္ျပီးမွ “ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဲေတဇေက်ာ္ ရဲ့ညီ ျဖစ္ေနလုိ့ပဲ”
“ဘာရယ္… ရဲေတဇေက်ာ္ ရဲ့ညီ”
“ဟုတ္တယ္မမ …ဒါေပမယ့္ မမကုိ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ယုံပါ၊ တကယ္ခ်စ္လုိ့လည္း မမကုိပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ရေအာင္ၾကဳိးစားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္အကုိက အမကုိစြန့္လႊတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစြန့္အလႊတ္မခံနူိင္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္၏စကားမ်ား ျခိမ္းေျခာက္စကားဆန္သြားျပီး မမလန့္ျဖန့္သြားပုံရ၏။ ျပီးေတာ့ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ “အခု ရဲေတဇေက်ာ္ သူ…”
“ဆုံးသြားပါျပီမမ….”
“ရွင္”

*******************************************************************************
ကၽြန္ေတာ္တမင္ရင္ေကာ့ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲသုိ့ ၀င္လုိက္သည္။ အံ့အားသင့္ေနၾကသူမ်ားက ထက္ကုိကုိ နွင့္ အာကာတုိ့ျဖစ္သည္။ သူတုိ့နား၀င္ထုိင္ကာ အသင့္မွာျပီးသား ေအးစက္စက္လက္ဖက္ရည္ကုိ တစ္ရွိန္ထုိးေမာ့ေသာက္ လုိက္ျပီး
“ငါ့ရဲ တုိးတက္မႈ ဘယ္ေလာက္ျမင့္တက္သြားျပီ ဆုိတာ ျမင္ျပီေနာ္”
“ေအး……အေျခအေနကသိသိသာသာၾကီးကုိ ေျပာင္းလဲသြားပါလား”
“ဟဲ…ဟဲ”
“သြားျဖဲၾကီးနဲ့ ရယ္မေနနဲ့…မင္းမမကုိလိုိက္ေျပာတာ ဒီေန့နဲ့ဆုိ (၇) ၾကိမ္ရွိျပီ…။ (၆) ၾကိမ္တိတိခါးသီးေနတဲ့ သူက ဒီေန့က်မွ ဘယ္လုိအခ်ိဳးေျပာင္းသြားရတာလဲ..”
“လြယ္လြယ္ေလးပါ…..အညွာကုိကုိင္လုိက္တာေပါ့ကြ”

“အညွာဟုတ္…မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ အညွာရွိတယ္ဟုတ္လား…အဲ့ဒါဘယ္ေနရာမွာလဲ”
ထက္ကုိကုိစကားက ရယ္စရာမပါပဲ အာကာက ရယ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္၏နွလုံးသား တည့္တည့္ကုိပုတ္ျပလုိက္တယ္။
“ေနပါဦးအဲ့အညွာကုိ မင္းကဘယ္လုိ ကုိင္လႈပ္လုိက္တာလဲ”
“ေနာက္ေတာ့သိမွာေပါ့ကြာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လွ်ဳိ့၀ွက္ထားပါရေစဦး”
“ေစ်းကကုိင္ေနျပန္ျပီ” “ကဲ့ကြာ….ေခါက္ထားလုိက္စမ္းကါ.. သင္တန္းခ်ိန္နီးျပီ သြားၾကစုိ့”
လက္ဖက္ရည္ဖုိးရွင္းျပီး သည္နွင့္ သင္တန္းသုိ့ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္မွာေတာ့ တက္ ၾကြလန္းဆန္းေနခဲ့ပါသည္။

**************************************************************
သူမအဖုိ့ အိမ္မေပ်ာ္ေသာညပင္ျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလးက ကာရံငယ္၊ သူမအလုပ္သြားတုိင္း မေမွ်ာ္လင့္ေသာအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာေနရာက ေပၚလာျပီး ျပီတီတီမ်က္နွာေပးျဖင့္ ခ်စ္စကားဆုိတတ္သည္.။ သူမအလုိမက်ဟန္ျဖင့္ တုံ့ျပန္သည္တြင္လည္း တည္ျငိမ္စြာပင္ လွည့္ျပန္သြားတတ္သည္။.
“သူက ရဲေတဇေက်ာ္ ရဲ့ ညီတဲ့ ၊သည္ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့ဘူးလား ရဲေတဇေက်ာ္ ရယ္……။” သူမနွင့္ပတ္သတ္ခဲ့သမွ် ပိတ္ကားေပၚတြင္တစ္ကြက္ျခင္းေပၚလာသလုိ စီစီရီရီ ေပၚလာခဲ့ရျပန္သည္။ သူမနွင့္ ရဲေတဇေက်ာ္တုိ့ တကၠသုိလ္ ဒုတိယနွစ္မွာ ပင္စေတြ့ခဲ့ၾကပါသည္။ အဲ့ဒီနွစ္မွာပင္ သူတုိနွစ္ဦး ရင္ႏွီးခဲ့က်ရင္း အရမ္းခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူ ဘ၀ကုိ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူတုိ့နွစ္ဦး တစ္ေယာက္နဲ့ တစ္ေယာက္ မေတြ့ျဖစ္ဲ့ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။အဲ့ဒီ့ေနာက္ ရဲေတဇေက်ာ္ သူမအေရွ့မွ အျပီးအပုိင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူဆုံးသြားရွာျပီတဲ့။ သူ့မ၏ပါးျပင္မွမ်က္ရည္ မ်ားက တစတစ က်ဆင္းေနေပသည္။
 

သုိ့ေသာ္ သူမကဲ့သုိ့ ဘယ္ညာလူးလိမ့္ရင္း အိပ္မေပ်ာ္သူတစ္ဦး ရွိသည္။ သူက ကာရံငယ္။

ရပ္ေ၀းတစ္ေနရာက ကုိကုိ့ရဲ့စကားေတြ ၾကာျမင့္ေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုတုိင္ၾကားေယာင္ ေနဆဲ။

“ညီ….ကုိကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ႏြယ့္ရဲ့ ေစ့စပ္ပြဲသတင္းကုိ ကုိကုိရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီကတစ္ဆင့္သိရတယ္ ညီရယ္။ ..ကုိကုိဘ၀ အဓိပၸာယ္မဲ့သြားသလုိ ခံစားရတယ္။”

---

ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းပက္လက္ ခံစားရ၏။ ဘာလုိ့လဲဆုိေတာ့ ကုိကုိက မိသားစုအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးလြန္းသလုိ သူ့ခ်စ္သူအေပၚတြင္လည္း အခ်စ္ၾကီးခ်စ္တတ္သည့္ ႏွလုံးသားနူနယ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘြဲ့ရေတာ့ ကုိကုိ နူိင္ငံျခားကုိ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးေၾကာင့္ သူခ်စ္တဲ့သူေတာင္နူတ္မဆက္လုိက္ရ၍ ခုထိခံစားေနရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္တုိင္းေျပာသည္။ ကုိကုိကအေပ်ာ္အပါးရွိသူမဟုတ္ ေလာင္းကစားလည္းလုံးလုံးကင္းသည္။ မိသားစုအေပၚတြင္ လြန္စြာသံေယာဇဥ္ၾကီးကာ တာ၀န္ေက်ခ်င္သူျဖစ္ခ်င္သျဖင့္ တုိင္းတပါးတြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခံကာ အခ်ိန္မွန္မွန္ ေငြပုိ့ေပးခဲ့ပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႕ကၽြန္ေတာ္အတြက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

****************************************************************

မနက္ျဖန္ေက်ာင္းပိတ္သညမုိ့ ဒီညအပီကဲမည္ဆုိျပီးအ၀တ္အစားလဲကာ ကၽြန္ေတာ္အေပၚထပ္မွဆင္းလာခဲ့သည္။

“သား…..ကာရံ ဘယ္ထြက္ဦးမလုိ့လဲ ၊ သိပ္အလည္လြန္ေနျပီေနာ္ လည္လြန္းတဲ့ဘီး ဘာျဖစ္တယ္ဆုိတာ သိတယ္မလား”

“သိပါတယ္ေမေမရဲ့ သားေရွာင္တတ္ပါတယ္”

ထုိစဥ္… “တီ….တီ…ကလင္ …ကလင္….”

ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းေျပးကုိင္လုိက္မိသည္…။ ကုိကုိဆီက ဖုန္းမလုိ့ အတုိင္းမသိ ေပ်ာ္ရြင္ခဲ့မိပါသည္။

“ကုိကုိ ညီပါ” ညီဟုျပန္ေခၚလုိက္ေသာ ကုိကုိ၏ အသံမွာအားကုိးရာမဲ့ေနသည္ပမာေၾကေၾကကြဲကြဲ ရွိေနသည္မုိ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဒိတ္ဒိတ္ခုန္သြားခဲ့ရသည္။

“ကိုိကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေနမေကာင္းဘူးလား”

“ညီ….ကုိကုိ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ႏြယ့္ရဲ့ ေစ့စပ္ပြဲသတင္းကုိ ကုိကုိရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီကတစ္ဆင့္သိရတယ္ ညီရယ္။

.ကုိကုိဘ၀ အဓိပၸာယ္မဲ့သြားသလုိ ခံစားရတယ္။ကုိကုိ့ရင္ထဲမွာကုိက္ခဲေနတယ္ ညီရယ္ . အရင္းအနွီးဆုံးကုိကုိ အေပၚနားလည္နူိင္ဆုံးတစ္ေယာက္ကုိ ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ညီ့ဆီဖုန္းဆက္လုိက္တာ ေမ့ေမ့ကုိလညိး ဂရုစုိက္ပါကြာ”

ေျပာရင္းဖုန္းခ်သြားခဲ့တယ္။

“ေတာက္!” ကၽြန္ေတာ္ေဒါသ ထြက္သြားမိသည္။

“ဘာျဖစ္တာလဲ သား…ကုိကုိက ဘာျဖစ္လုိ့လဲ”

“မိန္းမတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကုိကုိခံစားေနရတယ္”

ကၽြန္ေတာ့္ကုိကုိ ကုိ ေၾကကြဲေအာင္လုပ္သည့္ ႏြယ္ .၊သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္မွာ အမုန္းဆုံးပဲ ။ကုိကုိ အေပၚ ၾကင္နာသနားလြန္း သျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား ထြက္က်လာမိသည္။ ရင္ထဲမွာမခံမရပ္နူိင္ျဖစ္ျပီး နဂုိက နွလုံးေရာဂါ အခံရွိသူမုိ့ အေမွာင္ေလာကထဲသုိ့ ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္ သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

***************************************************

ကၽြန္ေတာ္ရဲ့နွလုံးေရာဂါဟာ ပုိဆုိးေနျပီတဲ့ သာမာန္ထက္ျပင္းတဲ့နွလုံးေရာဂါ။ နွလုံးေသြးေၾကာေတြက တပင္က်ဥ္းတပင္က်ယ္ ေနသည္။ ခြဲစိတ္ကုသဖုိ့လုိအပ္ေနျပီဲ့တဲ့ ။ ဆရာ၀န္ၾကီးကေရာ ေမေမကပါ စိတ္ကုိျငိမ္ေအာင္ထားဖုိ့ေျပာေသာ္လည္း ..မည္သုိ့စိတ္ကုိျငိမ္ေအာင္ထိန္းနူိင္ပါ့မလဲ ၊ဒါ့ေၾကာင့္ေရာဂါ ဟာပုိ၍ပင္ ဆုိးလာခဲ့သည္။

“သားကုိကုိ ဆီေမေမဖုန္းဆက္ထားတယ္ … သူဒီေန ့ျပန္ေရာက္မယ္တဲ့”

ကိုကို ရဲေတဇေက်ာ္ … ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာကိုကုိ …။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္စိုးရီမ္ပူပန္ေနေပမည္။

ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ကေန ကိုကို ့ကိုလွမ္း၍ေျပာေနမိေသး။

“ကၽြန္ေတာ္မေသႏိုင္ပါဘူး ကိုကိုရယ္ ….ကိုကို ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္ေပးစရာေတြရွိေသးတယ္” ထိုေန ့ညေနကိုကို ့ကိုေမွ်ာ္ေနမိသည္။ဆရာ၀န္ၾကီးႏွင့္ ေမေမက ပ်ာယာခတ္ေနေပသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာမွာ ထိခိုက္ေၾကကြဲမွုေတြ မြစာက်ဲေနေပသည္။

“ သား …… သားကို ခြဲစိတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္တဲ့ ၊ သား ကိုကို ကိုေမေမပဲ သြားၾကိဳလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္ျငင္းခ်င္သည္။ ကိုကို ကိုေတြ ့ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ခြဲစိတ္ခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ ………..

သူနာျပဳဆရာမက ေဆးတစ္လံုးလာထိုးေပးသည္။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ထံုၾကင္ေ၀မွိုင္လာျပီး အေမွာင္ပကတိဖုံုးလႊမ္းသြားခဲ့ပါသည္။

*********************************************************

အနာကြပ္ထားသည့္အျဖဴေရာင္ေတြက က်ယ္ျပန္ ့က်ံဳ ့၀င္လာျပီး အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္တစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအျဖဴေရာင္သည္ ေဆးရံုမွမ်က္ႏွာက်က္ ျဖစ္ေနသည္။

“ သား … သတိရလာျပီလား” မ်က္္စိဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ဦးစြာေမးမိလိုက္သည္က ကိုကို ့ကို

“ေမေမ….ကိုကို …ေရာမေရာက္ေသးဘူးလား” ေမေမက ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံုးလိုက္သည္။ ေမေမက ဘာမွမေျဖခင္ ဆရာ၀န္ၾကီးက ျပံုးရႊင္စြာျဖင့္

“မင္းေနရထိုင္ရ သက္သာတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ …. ဆရာ”

“သား ကုိကိုက ေလယာဥ္လက္မွတ္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို ့ .. ေနာက္အပတ္မွ ေရာက္ျဖစ္လီမ့္မယ္ ..

အခုသားက်န္းမာလာျပီဆိုေတာ့ ေမေမ သားကိုကို ့ဆီ ဖုန္းသြားဆက္လိုက္ဦးမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ေမေမ အျပင္သို ့ထြက္သြားခဲ့ပါသည္။ သို ့ေသာ္ ေမေမမ်က္ႏွာ မေကာင္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေသာအခါ……..မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္သည္။ အာရံုထဲတြင္ ၀ိုးတိုး၀ါးတား အရိပ္တစ္ခုေပၚလာသည္။ “ႏြယ္” ထိုအမည္ကို ႏွုတ္မွ လြတ္ကနဲ ေခၚလိုက္မိသည္။ ကိုကို ့ကို ဒဏ္ရာေတြ ေပးသြားခဲ့သည့္ ႏြယ္။ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးပါ။ ကိုကိုေျပာလို ့နာမည္ပဲၾကားဘူးခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အလြန္မုန္းတီးေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္။သို ့ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသမိလိုက္သည္။ သူမအေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဒါသမုန္တိုင္း ေပ်ာက္ကင္းေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခဏအၾကာ ေဆးရံုသို ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာျပီး အားေပးၾကသည္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရပါသည္။

“မင္း ….အရင္ထက္ ပိုျပီးလန္းလာတယ္၊ ...အာကာ… မင္းဒီေကာင့္မ်က္လံုးေတြကိုေသခ်ာၾကည့္စမ္း အရင္နဲ ့သိပ္မတူဘူး၊ ဒီေကာင့္မ်က္လံုးေတြက အရင္ကနည္းနည္းေလးမွ ဂနာမျငီမ္ဘူး အခုေသခ်ာၾကည့္စမ္း၊ ေတာ္ေတာ့ကို တည္ျငီမ္သြားတယ္ ေတြ ့လား”

“ေအး၊ ဟုတ္တယ္ကြ” ကၽြန္ေတာ့မ်က္လံုးေတြတည္ျငီမ္သြားသည္တဲ့၊ ဒါဆိုကၽြန္ေတာ့စိတ္ေတြကေရာ..... ဟုမိမိကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးမိသည္။ အရင္နဲ ့မတူေတာ့တာကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ေသာ ကိုကို ့အတြက္ လက္စားေခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးေနသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚမွာေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့စိတ္က ကၽြန္ေတာ့ကို သက္ေသျပေနေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုက ဆင္းခြင့္ရခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမေမ လာၾကိဳခဲ့သည္။ အီမ္သို ့ေရာက္သည္ထိ ေမေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားမဆိုျဖစ္ခဲ့ၾက။ ရုတ္တရက္ ေမေမ့ဆီက ထြက္ေပၚလာေသာ ရွုိက္သံေၾကာင့္ “ ဟင္ ? ေမေမ ငိုေနတယ္ ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ ဘာလုပ္ငိုေနတာလဲ?”

“သား…ေမေမမင္းကို ဖံုးကြယ္မထားခ်င္ဘူး၊ ေရရွည္ဖံုးကြယ္ထားလို ့လဲ ရမယ့္ကိစၥ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းရဲ ့ကိုကို ….”

“ဗ်ာ …. ကိုကို ဘာျဖစ္လို ့လဲ ေမေမ ….၊ သား ကို အျမန္ေျပာစမ္းပါ …” တုန္ခါေနေသာအသံမွာ ေမေမ့ရွီက ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါသည္။

“သား ကိုကိုမရွိေတာ့ဘူး … သူဆံုးသြားျပီ”

“ဗ်ာ!!!”

“ဟုတ္တယ္ သား …သားကိုိကုိဟာ ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုတဲ့ေန ့မွာပဲ တကယ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တာပါ၊ ဒါေပမယ့္ …..အလာမွာ ကားအက္စီးဒင့္ ျဖစ္ျပီး သားတက္ေနတဲ့ ေဆးရံုကို အတြင္းလူနာအျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့တယ္” အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားက ႏွလံုးအစားထိုးဖို ့လိုေနတဲ့အခ်ိ္န္

“ညီ …. ညီ …. ေမေမ သားႏွလံုးသားကို ညီ ့ကို ေပးေပးပါ”

“သတိတခ်က္အလည္မွာပဲ သားကိုခ်စ္ရွာတဲ့ ကိုကိုက သူ ့ႏွလံုးသားကို ေပးဆပ္ျပီး အသက္ပါသြားခဲ့တာပါပဲ” ေျပာရင္း ေမေမ ငိုပြဲဆင္ပါေတာ့သည္။

“ဒါဆို ..သားရဲ ့ႏွလံုးသားဟာ ကိုကို ့ႏွလံုးသားေပါ့၊ ကိုကို ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ ရွိေနတာေပါ့ေနာ္ ေမေမ” ရုတ္တရက္ၾကီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ကိုကို ့အိပ္ခန္းဆီ ……. .

ကိုကို ့ဒိုင္ယာရီေလးက ေျပာျပတဲ့ ႏြယ့္ အေၾကာင္းကို တစြန္းတစသိလိုက္ရသလို သူမ၏ ဓာတ္ပံုကုိလဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ ့ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သို ့့ျဖစ္၍ ကိုကို.ဒိုင္ယာရီေလးမွ ေျပာျပေသာ ႏြယ္၊ ကိုကို ျမတ္ႏိုးစြာသိမ္းဆည္းထားတဲ့ သူမ၏ဓာတ္ပံုေလး၊ ကၽြန္ေတာ္စံုစမ္းသိရွိခဲ့ရသည့္ သူမ၏အေၾကာင္း ၅၀% ခန္ ့ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တဦးတည္းျဖစ္ေစ၊ အာကာႏွင့္ ထက္ကိုကို တို ့ကို အေဖၚျပဳ၍ ျဖစ္ေစ သူမအား ခ်စ္ေရးဆိုသည့္ အလုပ္ကို ၀တၱရားအရ လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ (၇) ၾကိမ္ေျမာက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သူမ၏တုန္ျပန္မွုကို ရရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရဲေတဇေက်ာ္၏ ညီကာရံငယ္ ဆိုတာ သူမသိသြားခဲ့ေခ်ျပီ။ သူမတုန္လွုပ္ရိုက္ခတ္သြားရသည္ကိုလည္း ေတြ ့ခဲ့ျပီးျပီ။

ကိုကို ့ဒိုင္ယာရီအေဟာင္းေလးထဲက အသဲစကားေလးေတြ ျပန္နားေထာင္ခ်င္သျဖင့္ ျပန္၍ ဖတ္ၾကည့္ေနမိသည္။

ေန ့စြဲ ………………

မွတ္ခ်က္။ ။ သူ ့နာမည္ကရွင္းသန္ ့ ႏြယ္ တဲ ့။

နာမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ေအာင္ ငါ့ရဲ ့ႏွလံုးသားကို ႏြယ္တစ္ပင္လို

ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေန့စဲြ………………

မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္သူ ့ရင္ျပင္သြားတုန္းက သရဲအီမ္ထဲ၀င္ေတာ့ ေၾကာက္ေနတဲ့ ပံုေလးက

ခ်စ္စရာေလး။ အျပန္လမ္းကားေပၚမွာ တေယာက္နဲ ့တေယာက္ မသိခ်င္ေယာင္

ေဆာင္၊ စကားမေျပာေၾကးေဆာ့ေတာ့..၊လုပ္ျပတဲ့အမူအရာေလးက

ခ်စ္စရာေလး။......................................................

မွတ္ခ်က္...၊    ။ ဒီေန ့...ငါ နူိင္ငံျခားသုိ့ 

                       ထြက္ခြာရေတာ့မည္.....။ႏြယ္နွင့္ .....ေ၀းရေတာ့မည္.....။   အခ်ိန္သည္ မုိးေႏွာင္းကာလ...

                     

 ထုိ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ ကုိကုိ ့အစား ခံစားရင္း ကဗ်ာတပူဒ္ခ်ေရးလုိက္သည္...

"မႏွစ္ေမတၱာခ်စ္မပါပဲ

ပန္းေရာင္းႏွလုံး ဟန္ေဆာင္ဖုန္းလွ်က္

ရင္၀ယ္မသီး......ခါခါျငီးျပီး

မုိးစက္၀ဠာ....၀တ္ရုံလႊာသည္

ေရွာင္ခြာေျပး၍....

၀ႆန္မုိးတုိသည္းခဲ့ ျပီ........။

မုိးေတြအံုတုိင္း

အလြမ္းေတြဆုိင္း......

ရင္ခြင္ထဲမွာေမွာင္မုိက္ေနျပီး...

မုိးသည္းညေနေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္

လမ္းျပၾကယ္စင္သူမေပၚပါ

ေနေရာင္ေလးလဲေပ်ာက္လုျပီ

လမင္းၾကီးကစာပုိ့လုိက္တယ္

"မုိးသည္းညအခါ...သူမလာပါ"

၀ႆန္ေရာက္တုိင္း ....လြမ္းေနရသည္

မုိးနဲ့အတူ....မ်က္ရည္ပူတုိ့

တြဲကေနသည့္....ကာလထုိထုိ

ရက္မ်ားစြာကုိ

...၊အလြမ္းသံစဥ္သူမပါပဲ

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္မိ

ေၾသာ္...............၀ႆန္ရယ္....

ရင္ခြင္ထဲမွာ ရြာပစ္စမ္းပါ

ေက်နပ္လွ်င္အလြမ္းေတြယူ

နင္ထြက္သြားပါ

ေနာက္တစ္ခါငါ့ဆီ

ျပန္မလာပါနွင့္......

လြမ္းရတာကုိေၾကာက္လုိ့ပါ....။"

ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ပိတ္လိုက္ကာ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာဂီတာကို ျဖဳတ္၍ အလြမ္းသည္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။ သီခ်င္းက “ႏွလုံးသားအရင္းအႏွီး”

**************************************************************

“ ဒီေန ့ မမ ေနာက္က်လိုက္တာကြာ၊ ေနမ်ားမေကာင္းဘူးလား မသိဘူး” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ ေန၍ အာကာႏွင္ ့ထက္ကိုကိုတို ့ႏွင့္ အတူ သူမ အလာကို ေစာင့္ေနမိသည္။

“ဟာ!!! ဟိုမွာလာေနျပီ ဟိတ္ေကာင္” အာကာ ညႊန္ရာဆီသို ့ကၽြန္ေတာ္ လွန္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ မမ ဆိုတာမွန္ေပသည္။ သို ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရသည္မွာ မမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္၊ မမေဘးတြင္ သူူမႏွင့္ေစ့စပ္ထားျပီးခဲ့သူ ပါေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ပူျပီး တလွပ္လွပ္ခါလို ့။

“မင္း …. ငိုေနတယ္” ထက္ကိုကိုက စကားဆိုသည္။

“ေတာက္! ငါအရမ္း ခံစားရတယ္ကြာ”

“မင္းကလဲ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ျဖစ္ရတယ္၊ ေမ့ပစ္လိုက္စမ္းပါကြာ”

“ငါေမ့ပစ္လို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး ၊ အဲဒါဘာလို ့လဲဆိုတာ သိလား” ႏွစ္ေယာက္သား ျပိဳင္တူ ေခါင္းခါခဲ့သည္။ အျဖစ္မွန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုလိုလားလားပဲ ဖြင့္ေျပာလုိက္ပါသည္။

“ငါဟာ … ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ႏွလံုးသားေနရာမွာ ကိုကို၀င္ေရာက္ေနျပီ၊ ကိုကို ့ႏွလံုးသားနဲ ့ငါ အစားထိုးခြဲစိတ္ကုသခဲ့တာ”

“ဒါဆို … မင္းကိုကိုက” “သူ..ဆံုးျပီ”

“ဟာ!!” “ဟင္!!” ျဖစ္စဥ္အကုန္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္နာနာၾကင္ၾကင္နဲ ့ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္။

“ႏြယ္ ဆိုတဲ့ မမကို ကိုိကုိခ်စ္ခဲ့သလို မမကို ငါစြန္ ့ခြာခြင့္ မျပဳႏိုင္ဘူး”

“ဒါဆို..မင္း ဘာလုပ္မလဲ”

“မမကို ငါခြဲမရေအာင္ စြဲလန္းေနျပီဆိုမွေတာ့ ရေအာင္ ယူမွာေပါ့”

“မင္း..သူနဲ ့ေစ့စပ္ထားတဲ့ သူ ့ဘက္ကလဲ ထည့္စဥ္းစားအံုးေလ” ထက္ကိုကို ေျပာတာ မွန္ပါသည္။ သို ့ေပမယ့္ မမကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ ့ကိုမွ မေပးႏိုင္ပါ။

***************************************************************************

မမလာမည့္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ ေဟာ…..မၾကာမီ မမလာေနပါျပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမတစ္ေယာက္တည္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ မမကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဘုရား…ဘုရား…ရဲေတဇေက်ာ္ရဲ ့ အၾကည့္ေတြပါ့လား”

“နင္ငါ့ကို အဲဒီအၾကည့္ေတြနဲ ့မၾကည့္နဲ ့၊ ငါမခံစားႏိုင္ဘူး” ခပ္ေလးေလး သူမ၏ စကားသံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့နားထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္၀င္ေနခဲ့သည္။ အတန္ၾကာ ျငီမ္သက္ျပီးမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ႏူတ္ခမ္းတစံု ဖြင့္ဟလိုက္သည္။

“မမ”

“နင္ဘာေျပာအံုးမွာလဲ၊ နင္ငါ့ကို ဆက္ျပီး မေႏွာင့္ယွက္ပါနဲ ့ေတာ့”“ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးသားတည့္တည့္ကို မမ လက္ဖ၀ါးနဲ ့ခဏေလာက္ စမ္းၾကည့္စမ္းပါ..ခဏေလးပါ မမရယ္…ခဏေလးပါ”ကၽြန္ေတာ့၏ မ်က္ရည္တို ့က ယိုစီး က်လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ဒဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ့၍ ေခါင္းငံု ့ခ်လုိက္သူက မမ။ အတန္ၾကာ ….. သူမ၏ လက္ကေလးတဖက္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါ ေျမာက္တက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား တည့္တည့္ဆီသို ့ညင္သာစြာ ဖိကပ္လိုက္ပါသည္။ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားမိပါသည္။ အခ်စ္ဆိုေသာ အရာသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲသို ့စိမ့္၀င္ခဲ့ပါသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..မမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ့ကို ခြင့္ျပဳပါဦး” ကၽြန္ေတာ္လွည့္ထြက္မည္အျပဳ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“မမ … ခုနကထိေတြ ့လိုက္တဲ့ ႏွလံုးသားဟာ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသား မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုကိုရဲေတဇေက်ာ္ရဲ ့ ႏွလံုးသားနဲ ့အသက္ရွင္ေနရတဲ့ သူပါဗ်ာ” သူမ ထို အေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ သိရွိျပီး ျဖစ္သည္။
“ရဲေတဇေက်ာ္ရယ္…..”
ကိုကို ့နာမည္ကို ဖြဖြေလးရႊတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲသို ့သူမ ညင္သာစြာ တိုး၀င္ခဲ့ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေအးခ်မ္းစြာ လွဲေလွာင္းေနပါ မမ၊ မမကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွခြဲမသြားပါဘူး မမရယ္”ဟုေျပာရင္း …………..ကၽြန္ေတာ္ သူမ၏ ကိုယ္လံုးေလးကို ယုယစြာ ေထြးေပြ ့လိုက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ပတ္၀န္က်င္တြင္ ေလျပင္ေလညင္းေလးမ်ား ေ၀ွ ့၀ဲစြာ တို္က္ခတ္လ်က္၊ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာလဲ တိမ္သားကင္စင္စြာ လွပတဲ့ေနသစ္ေလး အျဖစ္ ၾကိဳဆိုေနပါေတာ့သည္။

**************************************************************

"ခ်ဳိသာေသာ အလြမ္းတစ္ခု ၏နိဂုံး"(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

  

 ညေနေစာင္းေန၀င္စအခ်ိန္၊ေကာင္းကင္ထက္တြင္ ပ်ံသန္းေနၾကသည့္ငွက္မ်ားက သူ႔ထက္ငါအရင္အလွ်င္အျမန္ေနမင္း

ေနာက္သို႔ေျပးလိုက္ေနသည့္ပမာ၊ ပတ္၀န္းက်င္မွာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ရွိၿပီး ေနမင္းႀကီး၏ေန၀င္ပုံကိုၾကည့္ကာ

ကၽြန္ေတာ္…………တဦးတစ္ေယာက္အားလြမ္း ၿပီးမ်က္ရည္က်ေနမိသည္။

          “ ကိုကို ရယ္…ဒီေန႔ဆိုရင္…ကိုကိုလူ႔ေလာကႀကီးကထြက္ခြာသြားတာတစ္ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ၿပီေနာ္”

            ေဆးသားမ်ားပ်ယ္လြင့္စျပဳေနသည့္ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးတခုေဘးတြင္ထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ငိုေၾကြးေနခဲ့သည္။

ထိုစဥ္ ေလျပင္းေလးတစ္ခ်က္၏တိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ကိုကို႔အုတ္ဂူေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ဖုန္မႈန္႔မ်ားက

၀င္ေရာက္က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ပါသည္။

                         “ ဟူး”

           မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး သက္ျပင္တစ္ခ်က္ကို အားရပါးရရႈိက္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္….ကိုကို႔အုတ္ဂူကိုၾကည့္ၿပီးစကားေျပာေနမိသည္။

“ကိုကုိ……ကၽြန္ေတာ္ကိုကိုအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ႏြယ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနပါၿပီ…ကိုကို႔ႏွလုံးသားရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္…..

ကိုကို႔ႏွလုံးသားနဲ႔ အသက္ဆက္ရွင္ခြင့္ရေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ…ကိုကို႔လိုပဲ…ႏြယ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္…

ကၽြန္ေတာ္တာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္”

                       “ ေဖ်ာက္! ”

ရုတ္တရက္ အေနာ္ဘက္မွ တဦးတေယာက္…သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခုကိုတက္နင္းမိလိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္

ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

                      “ ဟင္…မမ ”

မ်က္ရည္မ်ား၀ဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အုတ္ဂူေလးကိုၾကည့္ေနသူက … မမႏြယ္ … ကၽြန္ေတယ္မ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနၿပီး

တဆတ္ဆတ္တုန္သည့္ မမအနားကိုႏွစ္သိမ့္ရန္ ထို္င္ရာမွေကာက္ထလိုက္သည္။

                          “ ဒီေန႔ ရဲေတဇေက်ာ္ သူ…သူ႕ရဲ႕…”

“ ဟုတ္ပါတယ္ … မမ… ဒီေန႔ကိုကိုရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ေလ”

ကၽြန္ေတာ္မမပုခုံးအားညွင္သာစြာကိုင္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ပါသည္။

“ ဒါနဲ႔ … မမ လက္ထဲကပန္းစီးက ကိုကို႔အတြက္လား”

          သူမေခါင္းတခ်က္ၿငိမ့္ျပသည္။ၿပီးေနာက္ သူမ…ကိုကို႔အုတ္ဂူေပၚသို႔ပန္းစီးေလးကိုအသာမယာတင္ၿပီး ငိုသံပါေသာအသံျဖင့္

   “ တို႔လာတယ္ေနာ္…ေတဇ…ဒီပန္းေလးဟာေတဇအတြက္ပါ…ေတဇက တို႔ကိုလက္ေဆာင္ေတြေပးေပေနက်ဆိုေပမယ့္…

တို႔က ဘာလက္ေဆာင္မွျပန္းမေပးခဲ့ဖူးဘူးေနာ္…………ဒါ့ေၾကာင့္ဒီပန္းစီးေလးကိုလက္ခံေပးပါေနာ္”

            ႏူးညံ့သည့္မမ၏ပါးျပင္ေပၚမွ မ်က္ရည္မ်ားဟာျမင္မေကာင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပု၀ါ

သန္႔သန္႔ေလးတစ္ထည္ ကၽြန္ေတာ္ကမ္းေပးလိုက္သည္။

             “ မမ…. ဒါေလးနဲ႔သုတ္လိုက္ေနာ္”

              “ ငိုမေနပါနဲ႔ေတာ့ မမရယ္… ငိုေနလည္းကိုကိုကျပန္ထလာမွာမွမဟုတ္တာ….မမေဘးမွာကၽြန္ေတာ္ရွိေနတာပဲေလ….

ျပီးေတာ့…ကိုကို႕ႏွလုံးသားကလည္း ကၽႊန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာပဲမဟုတ္လား ”ေျပာရင္း သူမခႏၵာကိုယ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေထြးေပြ႕လိုက္သည္။

သူမကလည္းထိုနွစ္သိမ့္မႈကို ႏူးညံ့စြာ ခံယူရင္း ရွက္ေသြးဖ်ာေနေသာ မ်က္ႏွာအား ကၽြန္ေတာ့္

ရင္ခြင္ထဲသို႔တိုး၀င္ခဲ့ပါသည္။

ထိုစဥ္ အနီးအနား၀န္းက်င္မွ အိပ္တန္းတက္ေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ငွက္မ်ားက အလိုက္တသိျဖင္ ေရွာင္ဖယ္ကာ အသီးသီးထပ်ံသြားၾကပါေတာ့သည္။

                                   *********************************** 

                                                                       အခန္း(၂)

            “ သား….ကာရံ…ဟဲ့ေကာင္ေလး….ထထ…၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီထေတာ့ေလ…ေမေမမနက္စာမစားေသဘဲ…

မင္းကိုေစာင္းေနတာ”

             “ ဟာေမေမကလည္း … စားႏွင့္ေပါ့…သား…ႏိုးလာရင္…သားပါသာ   စားမွာေပါ့…ထပ္အိပ္လိုက္ဦးမယ္” 

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ေစာင္ေခါင္းၿမီးၿခဳံကာ..ျပန္နွပ္မယ္အျပဳ…ေမေမက အလွ်င္အျမန္ ေစာင္ကိုကွ်န္ေတာ့ကိုယ္ေပၚမွခြာပစ္

လိုက္ၿပီး

               “ ကိုယ္ေတာ္ေလး…ဘာမွထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့…၁၅ မိနစ္ပဲအခ်ိန္ေပးမယ္…၁၅ မိနစ္ျပည့္လို႔မဆင္းလာရင္ေတာ့

တစ္လစာမုန္႔ဖိုး အျဖတ္ပဲ…ငါသြားၿပီ”

                    “ ဂ်ိန္း”   

တံခါးအားဆြဲပိတ္ၿပီးေအာက္ထပ္သို႕ ေမေမ ဆင္သြားခဲ့သည္။စိတ္ဆိုးသြားဟန္တူသည္။

 “ ဟင္း … ေမေမကလည္းဇြတ္ပဲ…ဓာတ္ပုံရိုက္တာက်ေနတာပဲ ၁၅ မိနစ္အျမန္တဲ့….” အိပ္ယာကိုေသခ်ာေခါက္ရင္း 

ေမ့ေမ့ကိုပြစိပြစိေျပာေနမိသူကကၽႊန္ေတာ္…..

                   “ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…ဒီလမုန္႔ဖိုးျပတ္လို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး

                      မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးျမန္ဆင္းမွ”  

ဆယ္မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ္…….

“ အမေလး……ေလး…ငါ့ကိုလည္း၀င္းတိုက္မိဦးမယ္၊ေရႀကီးသုတ္ျပာနဲ႔… အက်ီကလည္းဖရိုဖရဲနဲ႔”

ေမေမေရွ့ေရာက္သည္နွင့္ 

ကၽြန္ေတာ္အရင္ဆုံးလုပ္ျပလိုက္သည္ကမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ အဟဲ…ေမေမ…၁၅ မိနစ္မျပည့္ေသးဘူးေနာ္”

“ ေအးပါ… တိက်ေနလိုက္တာ မုန္႔ဖိုးျဖတ္မွာေတာ့ေၾကာက္သား၊

ကဲ…ဒီမွာ…သားအတြက္…သားၾကိဳက္တဲ့...ကိတ္မုန္႔နဲ႔ႏြားႏို႔”

            “ ဟုတ္…ကဲ့ ”

ကၽြန္္ေတာ္ေမေမနဲ႔အတူတူမနက္စာစားေနရင္း

…ေမေမကကၽႊန္ေတာ့္အတြက္စိတ္ညစ္ေစမဲ့စကားကိုစဆိုခဲ့သည္။

       “ သားကိုေမေမေျပာစရာတစ္ခုရွိတယ္”

       “ ဟုတ္..ေျပာေလ…ေမေမ…”

အားရပါးစားေသာက္ေနရင္း….ေမေမထံသို႔စကားျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

         “ အခုထိဘြဲ႕ရၿပီးတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရေသးဘူးေနာ္” 

“ေမေမသားကိုပင္ပန္းေစခ်င္လို႔

ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ႏိုင္ငံၿခားကသားဦးေလးဆီပို႔ဖို႔စီစဥ္ထားတယ္…ေနာက္လ…လဆန္းပိုင္းမွာသြားရမယ္”

   “ ဟာ….ေမေမကလဲ သား….သူမ်ားႏိုင္ ံ ငံကုိမသြားခ်င္ ပါဘူး…ၿပီးေတာ့….ေျပးၾကည့္မွဒီသားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းရွိ

တာ…ေမေမနဲ႔မခြဲႏိုင္ပါဘူး”

“ အံမယ္….ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ေန႔တိုင္းအိမ္မကပ္တဲ့ေကာင္ကမ်ား…၊ေမေမကသူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အျပီးသြားေန ခိုင္းတာမဟုတ္ပါဘူး

ဒီမွာဆို အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ပ်က္စီးမွာစိုးလို႔ပါ

….ဟိုမွာကဦးေလးဆိုေတာ့စိတ္ခ်ရတာေပါ့…ေမေမလည္း

ရိပ္သာ၀င္ခ်င္ၿပီ…သားကိုၾကည့္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး…ေမေမကေကာင္းသလိုစီစဥ္ေပးတာ…လက္ခံလိုက္ပါ…သား”

မည္သုိ့ေပ ျငင္းဆန္ေနကာ မူ ေမေမ့ရဲ့ဆႏၵကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မလြန္ဆန္နူိင္ပါ….။

  “ ဟုတ္ကဲ့ ” 

စိတ္ပ်က္ေနတဲေသာအသံျဖင့္သာ…ျပန္ေျဖမိပါသည္။

ဒီကေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ျပႆဒါးေန႔အျဖစ္

ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲခ်ေရးခဲ့မိပါသည္။

                                   **************************************

                                                                        အခန္း(၃)

   “ ငါတို႔ခုလိုၾကားရတာလည္း…စိတ္မေကာင္းမိပါဘူး ……

     ငါတို႔ရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ခြဲခြာရေတာ့မွာေပါ့ကြာ”

     “ ငါလည္းမင္းတို႔နဲ႔မခြဲခ်င္ပါဘူးကြာ…ငါ့အေမအေၾကာင္းလည္းမင္းတို႔အသိပဲေလ……….”

     “ ငါတို႔ကလည္းမတားပါဘူးကြာ…ဟိုေရာက္ရင္ငါတို႔ကိုမၾကာမၾကာဆက္သြယ္ေနာ္….သူငယ္ခ်င္း……...”

     “ အင္းပါကြာ” 

ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေကာ္ဖီပူပူေလးကို ဆတ္ခနဲေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။

     “ ညီေလးေရ……….အကို႔ကိုေဆးလိပ္တစ္ဘူး”

     “ ဟုတ္…….ကိုေလး………ရမယ္”

အာကာရဲ႕စကားသံေၾကာင့္ 

“ အာကာ…မင္းေဆးလိပ္ေတြသိပ္ေသာက္မေနနဲ႔ဦး….ေခ်ာင္းက တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔”

“ေအးပါကြာ….ငါ့အတြက္မင္းပူစရာမလိုပါဘူး”

“ မင္းမမနဲ႕သြားေတြ႔ဦးမွာမလား…ေနာက္က်ေနဦးမယ္”

“ ဟာေအး…ဟုတ္သားပဲ…….ငါသြားေတာ့မယ္သူငယ္ခ်င္တို႔ဒီမွာလက္ဖက္ရည္ဖိုး….မနက္ျဖန္၇နာရီေနာ္” 

     “ ေအးပါ ”

ေရႀကီးသုတ္ျပာျဖင့္ အိပ္ထဲမွာတေထာင္တန္တစ္ရြက္ကိုအာကာႏွင့္ေအာင္ၿဖိဳးထံသို႔လက္ဖက္ရည္ဖိုးရွင္းရန္ေပးကာ

အျမန္ထြက္ခဲ့မိပါသည္။

                                               *************************

“ မရယ္ကွၽြန္ေတာ္မနဲ႔မခြဲခ်င္ဘူး…..ဒါေပမယ့္……”

“ ကာရံေမေမ့ရဲ႕စကားကိုနာခံလိုက္ပါ”

  “ ဗ်ာ”

 မမရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္အ့ံအားသင့္မိသည္။သို႔ေပမယ့္သူမကကၽြန္ေတာ့္ထက္ရင့္က်က္ေနသူဆိုေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ဘာမွျပန္မေျပာေခ်။

    “  မနဲ႔ခြဲရမွာကခဏပါပဲ ကာရံရယ္…ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာဂရင္ေတြ႔မွာေပါ့…..မမကမင္းကိုရင့္က်က္ေနတဲ့သူအျဖစ္ျမင္

ခ်င္တယ္…..ဒါ့ေၾကာင့္အလုပ္လုပ္ရင္းသင္ယူေပါ့ ”

       “ မမေျပာတာကိုနားလည္ပါတယ္….မမ…ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္မမျဖစ္ေစခ်င္သလိုရင့္က်က္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ

ရမယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးတယ္”

 “ မမလည္းကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာရင္လက္ထပ္မယ္လို႔ကတ္ေပး”

“ဟြန္း…….အၾကပ္ကုိကုိင္ေတာ့တာပဲ”

        “ အင္း….ကတိ…ကြာ”ေျပာရင္းရွက္ေသြးျဖာကာတဖက္သုိ့ လွည့္သြားသည္…။

တည္ၾကည္ ရင့္ က်က္သူတေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ နဂုိရွိျပီးသား ပီတီတီ မ်က္နွာေပးနွင့္ မမအား ျပဳံုးျပရင္း…..သူမလက္ကေလးအား ယုယစြာ ေထြးေပြလိုက္ပါသည္…။

ဒီကေန႔ညေနသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ “ ရက္ရာဇာ ” အျဖစ္ဒိုင္ယာယီစာအုပ္ေလးထဲမြတ္တမ္းသြင္းခဲ့မိပါေတာ့သည္။

                                             ******************************

                               “  တီ………..တီ ” “  တီ………..တီ ”

“္ကားသံၾကားတယ္သား……………..သားသူငယ္ခ်င္းေတြေရာက္လာၿပီးထင္တယ္”

          “ ဟုတ္တယ္ေမေမ ”

           “ အခ်ိန္ေတာ့ေစာေသးတာ ေလယာဥ္က(၈)နာရီဆိုေတာ့

            ခုမွ(၆)နာရီခြဲပဲရွိေသးတယ္……….သူငယ္ခ်င္းေတြကိုအိမ္ထဲေခၚလိုက္ေလ”

                  “  ဟုတ္ ”

            ေမေမရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အိမ္ထဲသို႔ကၽြန္ေတာ္ေခၚလာခဲ့ပါသည္။

                  “  ေမေမဒီႏွစ္ေကာင္ကိုေတာ့သိၿပီးသားေနမွာပါ ”ေျပာရင္း အာကာႏွင့္ထက္ကု္ိကုိ ကုိလက္ညိဳးထုိးျပလုိက္ပါသည္…။

                                “  မဂၤလာပါအန္တီ ”

                                  “ ေအးထိုင္ၾကကြယ္ ”

 “ေမေမ………သူကသားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပဲ နာမည္ကေတာ့ရွင္းသန့္ ႏြယ္တဲ့ ”

ေမေမ့ေရွ႕မွာမလုိ မမကို သူငယ္ခ်င္းပါလို႔သာေျပာခဲ့ရပါသည္။

 “  ေတြ႔ရတာ၀မ္းသာပါတယ္အန္တီ ”

         “  ေအးကြယ္ အန္တီလည္းေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္ ”

         “  သမီးေလးကခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္ ”

         “   အန္တီကလည္းေျမွာက္ေနျပန္ၿပီ………”

       “ ဟား..ဟား…ဟား….ဟား ”

  အာကာႏွင့္ထက္ကိုကိုတို႔က ၀ိုင္းရယ္သည္။\

 “အန္တီကေတာ့သမီးလိုခ်င္ေနၿပီထင္တယ္”

   “   အဲ့လိုမဟုတ္ရပါဘူးကြယ္….ကဲထိုင္ဦးအန္တီေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္ ”

           “  ရတယ္အန္တီ သမီးအိမ္က ေသာက္လာ ၿပီးပါၿပီ ”

   “ဟုတ္တယ္အန္တီရဲ႕…..သားတို႔လည္ သူ့ကုိ၀င္ေခၚရင္း လမ္းကေနေသာက္လာတယ္”

ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းထုတ္ရန္အိပ္ခန္းထဲ၀င္သြားတာေတြ႔ေတာ့ အာကာႏွင့္ထက္ကိုကိုတို႔ ထိုင္ေနရာမွ

   “အန္တီ……သားတို႔ကာရံကိုသြားကူေပးလိုက္ဦးမယ္”

          “  ေအး…ေအး…ေအး….သားတို႔ ”

ကၽြန္ေတာ္အာကာႏွင့္ထက္ကိုကိုတို႔ႏွင့္အတူပစၥည္းမ်ားကားေပၚတင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ေမေမကမမႏွင့္

စကားေျပာေနၾကသည္။

ေမေမကမမကိုသေဘာက်ေနသည္ဟုကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့မိပါသည္။

(၇)နာရီထိုးေတာ့မည္မို႔ ေမေမ့အားႏႈတ္ဆက္ၿပီး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ကားေပၚအေရာက္တြင္ကၽြန္ေတာ္ ့အားလက္ျပကာ မ်က္ရည္၀ဲၿပီးႏႈတ္ဆက္က်န္္ေနခဲ့ သူက  ေမေမ….။

လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ကားျပတင္းေပါက္ကုိမွီလ်ွက္ ေလေျပေတြ၏တုိးေ၀ွး မႈအရသာကုိ ကၽြန္ေတာ္အျပည့္အ၀ ခံစားေနမိသည္…။

**************************************

ေလယာဥ္ေပၚတက္ရတာ့မည္မို႔….သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ေနခဲ့မိသည္။ “အာကာ…ထက္ကိုကို…..က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ေနာ္..

ၿပီးေတာ့ မမကိုလည္းဂရုစိုက္ေပးေနာ္။”

            “ ေအးပါကြာ….မင္းလည္းက်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ ”

အာကာႏွင့္ထက္ကိုကိုတို႔က စိတ္မေကာင္းသည့္ေလသံျဖင့္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္မမအားေပြ႕ဖက္လို္က္ၿပီး “မမ………စိတ္ခ်ခဲ့တယ္ေနာ္”

         ကၽြန္ေတာ့အတြက္အခ်ိန္မရၿပီမို႔ မမအားကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္သည့္စကားမ်ားေျပာျပီီး….ေနာက္

          အားလုံးကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ထက္ကိုကိုႏွင့္အာကာတို႔မွာမူမ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။

          ေမေမကဲ့သို႔မ်က္ရည္၀ဲၿပီးလက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနသူတစ္ဦးရွိသည္။

                     …သူက….ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရပါေသာ…ႏြယ္……

                                    ******************************

                                                                        အခန္း(၄)

            မိုးႏွင့္ထိလုမကျမင့္မားေသာ တိုက္တာအေဆာက္အဦးမ်ား…လမ္းမ်ား ကသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ္လည္း သစ္ပင္မ်ားထူထပ္မႈ

မရွိ......။ထိုအခ်ိန္သည္….ႏွင္းဖက္မ်ားထူထူထပ္ထပ္က်ဆင္းေနသည့္ ေဆာင္ရာသီကာလတစ္ခုျဖစ္သည္။

           ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားသို႔ေရာက္ေနသည္မွာ (၅)လၾကာျမင့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။

ခ်မ္းေအးလြန္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အခန္းထဲတြင္ မီးဖိုတစ္ခုဖိုလိုက္သည္။

           ၿပီးလွ်င္ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ကိုေဖ်ာ္ကာ အိပ္ယာထက္တြင္လဲေလ်ာင္းရင္း

           အလြမ္းအေဆြမ်ားကိုသရုပ္ေဖာ္ေနခဲ့မိသည္။

အမိျမန္မာျပည္ကိုလြမ္းသည္။အေမႏွင့္ႏႊယ္ကိုလြမ္းသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကကၽြန္ေတာ္ျပန္အလာေစာင့္ႀကိဳေနလိမ့္မည္။

ထိုသို႔ေသာအလြမ္းအေဆြးမ်ိဳးစုံကိုေတြးေတာေနရင္းအိပ္ယာထက္တြင္မ်က္ရည္က်မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ လြမ္းေဆြးမႈေတြခုန္ေပါက္ေျပးလႊားေနေသာေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္မခံစားႏိုင္။ထို႔ေၾကာင့္ 

ခ်မ္းလြန္းေသာအေအးဒဏ္ကိုအံတုရင္း ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးေနခဲ့မိသည္။

မမရဲ႕ပုံရိပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို လႈပ္ႏိုးေနေသာေၾကာင့္သူမကို တမ္းတရင္း ကဗ်ာစပ္မိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

  “တခ်ပ္ခ်ပ္ႏွင့္…စကၠန္႔လြင့္ေမ်ာ……….

                        နရီေၾကာမွာ…လြမ္းေမ်ာလြင့္ပါး……………

                        ေဆာင္းလၾကာခဲ့။

  မႏိုးတ၀က္….ႏိုးတ၀က္ႏွင့္……………..

                         ႏိုးလ်က္မက္ျမင္…အိပ္မက္ရွင္ကို…….

                         ငါလွ်င္ၾကင္ခြင့္ျပဳပါဦး။

  အိပ္မက္သခင္….ပန္းသခင္ရဲ႕…………

                         ၾကည္လင္မ်က္ႏွာ…စံထြက္လႊာကို…………..

                         ရမၼက္ကင္းလြတ္…ရင္သည္းပြတ္မွ…..

                         ႏူးညြတ္ဖူးခြင့္ျပဳပါဦး။

  ခရီးကၾကမ္းကိုယ္လက္ပန္းမို႔…..

                         စိတ္ႏြမ္းအိပ္ခ်ိန္….ႏွလုံးအိမ္မွာ……

                         ေအးၿငိမ္းပုတ္ႏိုး….သူ႕ကၾကိဳးေတြ………..

                         ျပက္ၿပိဳျပခြင့္ျပဳပါဦး။ ” (ကာရံငယ္YTZK)…….

       ကၽြန္ေတာ့ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးထဲမွာ ထိုကဗ်ာေလးကိုခ်ေရးလိုက္ၿပီး…..

  ခ်မ္းေအးလြန္တဲ့ ဒီတညကို ေစာင္အထပ္ထပ္ျဖင့္သာျဖတ္သန္းခဲ့ပါေတာ့သည္။

                                       ***************************

                 ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ကိုၾကိဳးစားရင္းေငြမ်ားစုေဆာင္းႏိုင္ခဲ့ေခ်ၿပီ။

“မ”ေျပာတဲ့ရင့္က်က္မႈဆိုတာိုလည္း ကၽြန္ေတာရရွိခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ယခုဆိုရင္(၇)လေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။

(၇)လအတြင္းအေမႏွင့္သာဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ အာကာႏွင့္ထက္ကိုကိုတို႔ႏွင့္အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့သည္။

“မ” ေရာဘယ္ေပ်ာက္ေနလဲ………………။

                 “  သား ”

ရုတ္တရက္ဦးေလး၏အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့အေတြးေတြဖ်တ္ခနဲေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။

                 “ ဗ်ာ…..!”

   “   ဘာေတြေတြးေနတာလဲ………….”

“ေၾသာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးဦးေလးရဲ႕”

“ဒီေန႔ည သားကိုတရုတ္ကကုန္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဦးရဲ႕မိတ္ေဆြပါ။”

   “ ဟုတ္ကဲ့ဦးေလး…………. ”

“ဒါကိုလာေျပာတာပါ………ည(၈)နာရီမွာ ဒီေရွ႕ကေဟို္တယ္မွာေတြ႔မယ္…………လာျဖစ္ေအာင္လာေနာ္သား။ ”            

     “  ဟုတ္……..ေလးေလး ”

ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားေရာက္ကတည္း ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးနဲ႔တခန္းစီေနခဲ့ပါတယ္။သူကကၽြန္ေတာ့္အေပၚထပ္က

အထပ္မွာေနပါတယ္။သူ႕နာမည္က ဦးေ၀ၿဖိဳးကိုပါ။သူကကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္…။

ေမ့ေမ့ရဲ႕ေမာင္…………ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕တဦးတည္းေသာဦးေလးပါ။

                                     ********************************

                                                                          အခန္း(၅)

နီေဟာင္       (မဂၤလာပါ)

 ခ်င္အန္း  (မဂၤလာညပါ)

            ခ်င္က်ိဳ႕  (ေက်းဇူးျပဳၿပီးထိုင္ပါခင္ဗ်)

            ေဟာင္ပါး    (ေကာင္းပါၿပီ)

    ဦးေလးႏွင့္တရုတ္ကုန္သည္တို႔တေယာက္ႏွင့္တေယာက္အျပန္အလွန္ဂါရ၀ျပဳေနၾကပါသည္။ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ဒါ့ေၾကာင့္သူ႕နာမည္ကမစၥတာေခ်ာင္ဟန္ဆိုတာက္ိုကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရပါသည္။

              နီဆြတ္ေဆြ     (နာမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ)

              ေ၀ါတက္မင္က်ဴ  ကာ့ရံငယ္ ရွန္းစိန္း

              (ကၽြန္ေတာ္နာမည္မစၥတာကာရံငယ္ပါ)

              ေဟာင္ပါးေ၀ါတက္မင္က်ဴေခ်ာင္ဟန္ရွန္းစိန္း

              (ေကာင္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မစၥတာေခ်ာင္ဟန္ပါ)

မစၥတာေခ်ာင္န္ကခင္မင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူတေယာက္ပါ။ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သလို အဆင့္အတန္းျခင္း မခြဲျခားတတ္ဘူး

လူတိုင္းကိုခင္မင္ေအာာင္ေပါင္းႏိုင္တယ္။သူကၽြန္ေတာ္ကို ကုန္သြယ္မႈနည္းပညာကိုအေသးစိတ္ရွင္းလင္းေျပာၾကားေပးခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဦးေလးလုပ္ငန္းကစၥေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနတယ္။ကၽြန္ေတာ္နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ 12း00 ထိုးေတာ့မည္မို႔ ဦးေလးကိုလက္တို႔ၿပီး ေလးေလးအခ်ိန္ေတာင္္ေတာ္ေတာ္လင့္ေနၿပီ ျပန္ၾကရေအာင္ သူ႔ကိုအားနာစရာႀကီး။

            “ ေအး…….ေအး……ငါစကားစျဖတ္လိုက္မယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ဦးေလးက ေခ်ာင္ဟန္ႏွင့္စကားစျဖတ္ခဲ့ၿပီးသူ႔ားႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။

            “  ထုယိန္းဟ္  (ျပန္ဆုံၾကမယ္ေနာ္)”

“ေဟာင္      ကိုင္ထ်န္းက်န္႔ (ဟုတ္ကဲ့ေနာက္ေန႔မွေတြ႔မယ္)”

      “က်ဴနီခ်န္းကုန္း (ခင္ဗ်ားေအာင္ျမင္ပါေစ)”

   “   ရွဲရွဲနီ  (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ)”

ဦးေလးႏွင့္မစၥာေခ်ာင္ဟန္တို႔အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး မစၥတာေခ်ာင္ဟန္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုစကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။

              “၀မ္းသည္ခိုင္းရွင္း    (ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ)တဲ့”

ဟုတ္ပါသည္ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္ႏွာမွာလြမ္ဆြတ္မႈေတြရွိေနခဲ့တာအမွန္ပါ။ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏွစ္သိမ့္အားေပးခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပလား။

ကၽြန္ေတာ္က မဆုိင္းမတြပဲ…

                “ဆစ္………မန္႔မန္႔က်ိဳ         (ဟုတ္ကဲ့………ျဖည္းျဖည္းသြားပါေနာ္)”

သူ႕အားျပန္လည္၍ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ထိုေန႔ညကကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မစၥာေခ်ာင္ဟန္သည္

မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဒိုင္ယာယီစာအုပ္ထဲမွာ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့လိုက္ပါသည္။

                              **************************************

                                                                အခန္း(၆)

    အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးသည္…ကားလမ္းမက်ယ္တစ္ခုေပၚတြင္အရွိန္ရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းႏွင္ေနေပသည္။

   ထိုကားေပၚတြင္ကၽြန္ေတာ္ပါခဲ့သည္။ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆိုရင္တစ္ႏွစ္ခြဲေတာင္ၾကာျမင့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။

   သို႔ေပမယ့္ ဒီကေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့၏ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအစျဖစ္သည္။ဒါ့ေၾကာင့္ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ရန္ ဦးေလးကိုယ္တိုင္

  ေလဆိပ္သို႔လိုက္ပို႔ေပးျခင္းလည္းျဖစ္သည္။

                    သားေလယာဥ္ခ်ိန္ကဘယ္ေတာ့လဲ

                    “နာရီ၀က္ေတာ့လိုပါေသးတယ္   ေလးေလးျဖည္းျဖည္းေမာင္းပါ။”

                    “အံမယ္မင္းကမ်ား……ျမန္မာျပည္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္တဲ့ေကာင္က”

                   “ အဟဲ….သိရင္လည္းၿပီးတာပဲေလ”

ခဏအၾကာ…………

                     ကဲေလဆိပ္ေရာက္ၿပီး…..အထဲေတာ့မ၀င္ေတာ့ဘူး၊၀မ္းနည္းေနရမွာစိုးလို႔ တာ့တာေနာ္ “သား”

                    “ဟုတ္ေလးေလး……တာ့တာ”

ဦးေလးကကၽြန္ေတာ့ကို မွာစရာမ်ားမွာၾကားၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္စိေရွ႕မွ

ဦးေလး၏အနက္ေရာင္ကားေလးသည္ တျဖည္းျဖည္း……ေသးၿပီး…ျမင္းကြင္းမွေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။

                                                          ***********

             “ေမေမ…....”     

“  သား”

   ေလဆိပ္တြင္လာႀကိဳေနေသာ ေမေမ့ကိုဦးစြာကၽြန္ေတာ္ေျပးဖက္လိုက္မိပါသည္။

          “ သူငယ္ခ်င္း”

  “ဟာ”…”..ထက္ကိုကို……၀မ္းသာလိုက္တာကြာ…..”

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲဟာေနသလိုခံစားရသည္။

            “အာကာေရာ”

ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္ေဇာႏွင့္ေမးခဲ့မိသည္။ထက္ကိုကိုရွိလွ်င္အာကာကိုေတြ႔ရသည္။ယခုသူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္။

အရင္တုန္းကတပူးပူးတတြဲတြဲေတြ႔ေနရသည္။ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္မိသည္။ၿပီးေတာ့ “မ”ေရာဘယ္ေရာက္ေနလည္း

ေမခ်င္မိသည္။သို႔ေသာ္ အေမေဘးမွာရွိေနေသာေၾကာင့္ မေမးမိရန္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္မိသည္။

        “ ေမေမက    ကဲ………သားလည္းပင္ပန္းေရာေပါ”့

             “အိမ္ေရာက္မွ …. ေအးေဆးေျပာၾကတာေပါ့”

မၾကာမီ အိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အနားမယူပါ......သိခ်င္တာကိုပဲေမးခဲ့ပါသည္။

      “ကဲသားသိခ်င္တာကို.......အေမပဲေျပာျပပါ့မယ္...............

    ထက္က္ိုကိုကေျပာထြက္မွာ မဟုတ္ဘူး”

ေမ့ေမ့အေျပာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထက္ကိုကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ့အၾကည့္ကို မသက္မသာဟန္ျဖင့္  ေခါင္းငိုက္ခ်လိုက္သူက

        ထက္ကိုကို။

“သားေမေမေျပာတာကို စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ နားေထာင္ေနာ္ .............သား..သူငယ္ခ်င္း...သူဆုံးၿပီ”

“ဗ်ာ !!” ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ့ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ျမည္သြားသည္။အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း

အာကာ ဆုံးၿပီတဲ့။

“ဟုတ္တယ္ ကာရံ......သူေဆးလိပ္ေၾကာင့္ရာဂါရၿပီးဆုံးသြားတာ”

 ထက္ကိုကိုကအေျဖေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ေတာက္ ငါမေသာက္ပါနဲ႔လို႔ မတန္တန္မွာထားရဲ႕သားနဲ႔ကြာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေျပာခဲ့တဲ့

စကားမ်ားကိုသတိျပန္ရခဲ့မိပါသည္။ အာကာ့ကိုအျပစ္တင္ေနမိသည္။ 

         “မ..ေရာ”

 မေမ့ေရွ႔မွာ လႊတ္ခနဲ သူမကိုပါေမးလိုက္မိသည္။

ထက္ကိုကိုက မင္းရဲ႔မက အိမ္ေျပာင္းသြားၾကတယ္ကြာ....

ဘယ္ကိုေျပာင္းသြားလည္းေတာ့ ငါမသိဘူး ငါလည္းစုံမမ္းေနတာပဲ

“ဖူးစားမွန္ရင္ေတာ့ျပန္ေတြ႔မွာေပါ့သားရယ္” ရုတ္တရက္ေမ့ေမ့ရဲ႔စကားေၾကာင့္

“ဗ်ာ ...ေမေမ...သိေနတယ္”  ေမေမကႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲသိထားတာ အခုေမေမကဘယ္လိုသိသြားတာလဲ

အစဥ္းစားရက်ပ္သြားမိသည္။

               “သားရယ္.....ေမေမလည္းငယ္ရာကႀကီးခဲ့တဲ့သူပါ လူငယ္ေတြအေၾကာင္းေတာ့ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့”

“ကဲ သားေတာ့၀မ္းနည္းစရာေတြပဲၾကာေနရၿပီ......သြားနားလိုက္ပါေတာ့”

ဒီေခါေတာ့ေမေမေျပာတဲ့နားလိုက္ပါေတာ့စကားကိုမျငင္းဆန္ေတာ့ပါ။ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲတြင္ အေတြးမ်ိဳးစုံျဖင့္ပူထူေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္နာမည္ေပးထားတဲ့ “အလြမ္းမ်ားစံေပ်ာ္ရာ” အိမ္ရာေတာ္တြင္လဲေလ်ာင္းရင္း

 ငါ့ဘ၀မွာ  ငါခ်စ္တ့ဲအကိုို

ဆုံးရႈံးခဲ့ၿပီးၿပီ။

ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုဆုံးရႈံးရျပန္ၿပီ၊ယခုေရာ ငါခ်စ္တဲ့ မ ကိုဆုံးရႈံးရေတာ့မွလား...?

                                                                 ************************

                  ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အတြက္  လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ေၾကကြဲျခင္း၊တမ္းတျခင္း မ်ိဳးစုံျပည့္စုံေနတဲ့ လမိုက္ည....ညတစ္ည။

ၾကယ္ေရာင္ေပ်ာက္တဲ့ညလို႔ဆိုလွ်င္မမွားေပ။အိမ္အေပၚထပ္၀ရန္တာဘက္မွာထိုင္ရင္း ၾကယ္ေရာင္အားတမ္းတေနမိသည္။

ကၽြန္ေတာ္အားၿပဳံးျပေနသည္။အာကာနဲ႔မရဲ႔ပုံရိပ္တစ္ခု ေကာင္းကင္ထက္တြင္ေပၚလာျပန္သည္။ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးကို

ဖြင့္ကာ မ အားလြမ္းဆြတ္ျခင္းျဖင့္ အထိမ္အမွတ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုခ်ေရးလိုက္မိပါေတာ့သည္။

           ၾကယ္ေရာင္ေပ်ာက္တဲ့.....ညတညရယ္---------

           သံ၀ါေဖ်ာက္ေဖ်ာက္....သစ္ရြက္ေၾကြသံ---------

           ေလတိုးသံႏွင့္.....အလြမ္းငိုသံ--------

           ၀ဲမ်က္ရည္မ်ား-----------

           ေျမေပၚခလ်က္......ငိုေၾကြလ်က္။------------------

            ဟန္ေဆာင္ႏွလုံး.......ျပည့္ျပည့္ဖုံးလွ်က္---------

            က်ိတ္မွိတ္ခံစား...........ေရးတဲ့ကဗ်ာကို---------

             ရင္နာသံျဖင့္.....မဆို၀ဲ့ပါ။------------

             ႏွလုံးစိတ္မွာ......က်ိတ္ခါသိုေလွာင္---------

             ဟန္ေဆာင္မ်က္၀န္း.....ေသာင္းႏွယ္ထြန္းသည္----- 

             အိပ္မက္ဆီမွာ........ငိုလိုက္ပါသည္--------

           ရင္မွာေပါက္ဖြား........အလြမ္းမ်ားကို-------

            ၾကယ္စင္သိ၍သနားေစ.........။----------။(ကာရံငယ္)

                                        အခန္း(၇)

     “သား........က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္”

     “ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ”

     “ တစ္ လေလာက္ပါပဲ  ေမေမ”

       ေမေမ့ကိုအနမ္းတပြင့္ေပးၿပီ လုပ္ငန္းကိစၥအတြက္ မႏၱေလးသို႔သြားရန္အေ၀းေျပးကားဂိတ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခြာခဲ့သည္။

မႏၱေလးေရာက္ေသာအခါ ပထမတစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခရီးပင္ပန္သည္မို႔အနားယူရဦးမည္။

 ၃၊၄ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ လုပ္ငန္းကစၥေတြအဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။မျပန္ခင္တစ္ရက္မွာကၽြန္ေတာ္ မႏၱေလးမဟာျမတ္မုနိ

ဘုရားသြားၿပီးမႏၱေလးအႏွံ႔ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ပါသည္။မႏၱေလး က်ဳံ ေဘးတြင္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနစဥ္

မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ ကားလမ္းကူးေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္မိပါသည္။သူမကေခ်ာေမာလွပဟန္တူသည္။

ကၽြန္ေတာ့ကိုေက်ာခိုင္းၿပီးကားလမ္းကူးေနသည္မို႔ သူမရုတ္ရည္ကို မျမင္ရပါ။ဆံႏြယ္မ်ားနက္ေမွာင္ၿပီး ခါးအထိက်လ်က္ရွိသည္။

တဖန္ေလညင္းတိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ယိမ္းႏြဲ ့ေနသည့္ သူမ၏ဆံႏြယ္မ်ားကကၽြန္ေတာ့အားကျပေဖ်ာ္ေျဖေနဟန္……ရွိေနေပသည္..။

မၾကာပါ ကၽြန္ေတာ့္၏ခံစားခ်က္ကို၀င္ေရာက္ေႏွာင့္ယွက္မႈ တစုံတရာေပၚလာခဲ့ပါသည္။

သူမလမ္းျဖတ္ကူးစဥ္ တဖက္မွေက်ာ္တက္လာေသာ ကားကသူမမ်ားအားျမင္ဟန္မတူေပ...။ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္

ဆက္ၿပီးၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ အေနာက္မွသူမအားအလွ်င္အျမန္ေဆာင့္တြန္းလိုက္ႏိုင္၍သူမတစ္ဖက္မွပလတ္ေဖာငး္သို႔

လဲက်သြားေပမယ့္ သတိထားလိုက္မိသည္က ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

                                                  *************

              ကၽြန္ေတာ့၏မ်က္ေတာင္မ်ားလႈပ္ရွားေနသည္......အလင္းပြင့္ေတြကာလာမ်ိဳးစုံအကြက္ေတြက မ်က္စိေရွ႔တြင္

ေပ်ာက္လိုက္ေပၚလိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္သည့္အသံတစ္သံက

                        “ဆရာ......ဒီမွာ ကၽြန္မသားေလးသတိရလာၿပီ...သတိရလာၿပီ”တဲ့။

ဆရာ၀န္နားက်ပ္ျဖင့္လာစမ္းတယ္။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ထိုင္ေနသူက

ေမေမ။ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပဳံၿပီး “ သား.....သတိရလာၿပီလား....”

ကၽြန္ေတာ္ လက္ထိခိုက္ထားသည္… အနည္းငယ္ နာက်င္ေနျပီး….ေက်ာက္ပတ္တီးကုိင္ ထားရသည္…။

                                “ေမေမေလ   မွတ္မိရဲ႔လားသား”

“ေမေမ”

  “ ဟယ္သားဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာသားရယ္”

 ဆရာ၀န္ကကၽြန္ေတာ့္အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး

   “စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိပါဘူး အားလုံးေကာင္းပါတယ္။ လူနာလည္းသတိရလာၿပီဆိုေတာ့ တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့နားၿပီး  ေဆးရုံကဆင္းလို႔ရပါၿပီ”

“ေတာ္ေသးတာေပါ့သားရယ္ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း ကားကပြတ္သြားလို႔သာခံသာတာ....တိုက္မိရင္ေတာ့

ေမေမမေတြးရဲဘူးသားရယ္”

ေမေမကကၽြန္ေတာ့လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ၿပီးေျပာခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၿပီးေမေမ့ကိုၿပဳံးျပလိုက္ျပီး………….

         “....သားကယ္လိုက္တဲ့ေကာင္မေလးေရာ အေျခအေနဘယ္္လိုလဲ ေမေမ”

“သားခုလို အသက္စြန္႔ကယ္လိုက္တာေမေမဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ဒါေပမယ့္....သားကယ္လိုက္တာတျခားသူမဟုတ္ဘူး…အဲ့ဒါက…….”

ေျပာရငး္ ေမေမလက္ညိုးညႊန္ရာဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး 

ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားခဲ့သည္။

“ဟင္ ! မမ”

“သား .....ခ်င္ခ်င္းထလို႔မျဖစ္ေသးဘူး.....ေလ” ရုတ္တရတ္ ေမေမ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အသာ ျပန္၍လွဲေနလိုက္သည္။

            မမသည္ ကၽြန္ေတာ့အနားသို႔လာၿပီ......

“ကာရံငယ္တို႔ေတြကေရစက္မကုန္ေသးဘူးေနာ္.....အဲ့ဒီေန႔က

ကာရံသာမကယ္ရင္ မ မေတြး၀ံ့ဘူး .” 

“..ၿပီးေတာ့ ကာရံကို မ ေစာင့္ခဲ့ပါတယ္ ေန႔တိုင္းသတိလည္းရတယ္

ေမေမတို႔ကအိမ္ေျပာင္းမယ္ဆိုေတာ့ မတတ္သာပဲ မႏၱေလးကိုလိုက္လာရတာပါ။ကာရံကိုဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႔ရေတာ့ဘူး

လို႔ထင္ေနတာ ခုေတာ့ျပန္ေတြ႔ရတာအရမ္း၀မ္းသာတာပဲ” ေျပာရင္း  သူမရဲ႔မ်က္လုံးအိမ္မွမ်က္ရည္မ်ားက်ဆင္းလာခဲ့ပါသည္။

  “မ ရယ္......မငိုပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ လိုပါပဲ ခံစားရပါတယ္” 

ထုိစဥ္……………….

“သားတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနခဲ့ဦးေနာ္”

“ေမေမအျပင္ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္” 

ေမေမေဘးမွအလိုက္တသိထသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္စားမိပါသည္…။ထုိ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ …ထသြားတဲ့အေမ့ကိုၾကည့္ေနမိ

သည္။

“ကာရံ နဲ႔ မ ကိုမိဘခ်င္းေတြ သေဘာတူၿပီးသြားၿပီ”

ဘာလုိ့ လဲ ဆုိေတာ့ ...ကာရံ ့ေမေမ နဲ့ မ ေမေမတုိ့က ငယ္ငယ္ကတည္းက အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေလ...

 ႏွစ္ဘက္လုံးက ေျပာစရာ မရွိဘူး  အရင္ကတည္းက...စီစဥ္ထားၾကတာတဲ့.........

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသ အရမ္း၀မ္းသာမိသြားၿပီ ရုတ္တရက္အသံက်ယ္ေလာင္မိသြားသည္။

“ဗ်ာ!!!!....!!!.......... ၀မ္းသာလိုက္တာဗ်ာ”   ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ လွဲေနရာမွထထိုင္လိုက္ၿပီ မ ကို အားရပါးရဖက္ထားလိုက္မိသည္။

       “ အဲ.........ၾကည့္......ခုနကေတာ့ သူမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ”   

          “မမ ပဲရင့္က်က္ရမယ္ဆို”

         “သြား..........လူဆိုး”

   “  ဟား......ဟား...ဟား…..ဟား…...ဟား.....”

အခန္းတြင္းမွ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားသည္   တခန္းတြင္ဖုံးလႊမ္းသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္၏အိတ္ထဲမွ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ႏွင့္ေဘာပင္ကိုထုတ္လိုက္သည္။

“ဟင္ ဒါဘာလုပ္ဖို႔လဲ”

“မွတ္စရာရွိလို”႔

 “   ဘာမွတ္မွာလည္း” 

     “ ၾကည့္ေပါ့”

ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္း ေရးခ်လိုက္မိသည္က

           “ခ်ိဳသာေသာအလြမ္းတစ္ခု၏နိဂုံး”  ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

Thank You  ကာရံငယ္….
ၾကိဳးစားလွ်က္….http://yetayzakyaw528.blogspot.com