"ကားမွတ္တုိင္ေလးငုိေနသည္”

  မေျပာခ်င္လည္း ေျပာရဦးမည္။ မေရးခ်င္လည္း ေရးရျပန္ဦးမည္။ အသင္တုိ့ ကၽြန္ုပ္တုိ့သာမာန္လူေတြ ေန့စဥ္အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္ အသုံးျပဳေနၾကတဲ့ လုိင္းကားေပါင္းစုံ။ လူတုိ့ရဲ့ သယ္ယူပုိ့ေဆာင္ ေရးအတြက္ အသီးသီး သူ့လုိင္းနွင့္သူ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ လုိင္းကားေပါင္းစုံဟာ လမ္းမေပၚက ၀န္ထမ္းေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ ျမဳိ့ၾကီးသားတုိ့ေရ…. ေျပာခ်င္တာကေတာ့ သူတုိ့သူတုိ့ ေတြ အေၾကာင္းေပါ့။ ညေနေစာင္းေနညဳိညဳိ အရက္သမားမ်ားေလျပဳိျပဳိေနက် အခ်ိန္ အလုအရပ္ ေမာင္းလာၾကတဲ့ လုိင္းကားမ်ားဟာ  မွတ္တုိင္မေရာက္ခင္ လူအုပ္ရွိရာဆီသုိ့ အလွ်င္အျမန္ထုိးရပ္ျပီး သူ့ထက္ငါ အရင္ေမာင္းေနၾကသည္ မွာ ေန့တုိင္းျမင္ေတြ ့ေနရသည္ျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့မဆန္းက်ယ္ပါ။ အသင္တုိ့ က်ဳပ္တုိ့ ျမဳိ့ၾကီးသားေတြကလည္း ကားဆုိက္ရာ အရပ္ကုိပဲ ဦးတည္ၾကတယ္မဟုတ္ေပလားဗ်ာ။ ….

တေန့ကၽြန္ေတာ္ မွတ္တုိင္တစ္ခုမွာ ရပ္ျပီး လုိင္းကားအလာကုိ ေစာင့္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲမွာတစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ့ ေခၚသံကုိၾကားေနရတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘယ္သူမွမေတြ့ဘူး။ ဒါနဲ့ကၽြန္ေတာ္က

 “ခုေျပာေနတာဘယ္သူလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ကားမွတ္တုိင္ပါဗ်ာ”

“ဟင္….” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအံ့ၾသသြားမိတယ္။ အနည္းငယ္ေၾကာက္သြားမိတယ္…။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိသရဲ မ်ားေျခာက္ေနတာလားဆုိျပီးေတာ့..ေပါ့။

“မေၾကာက္ပါနဲ့ဗ်ာ ေၾကာက္ေနရတဲ့ သူကကၽြန္ေတာ္ပါဗ်ာ…. လုိင္းကားေတြကေန့တုိင္း ဟုိးေရွ့နားမွာ သြားသြားရပ္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္းအထီးက်န္ျပီး ေၾကာက္ရြံ့ေနတာ ေနတုိင္းလုိလုိပါပဲ”

ဘာကုိမွမျမင္ရပဲ အသံကုိသာၾကားေနရတဲ့ မွတ္တုိင္ေလးရဲ့ ငုိရႈိက္သံဟာ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ စီး၀င္ေနခဲ့ျပီး ေစာေစာက ေၾကာက္ရြံ့မႈေၾကာင့္ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္နူိင္ခဲ့တယ္။အတန္ၾကာကၽြန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနခဲ့ျပီးမွ

“ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္ဗ်ာ.. ေနာက္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ့ အတူတူ လုိင္းကားကုိ လာေစာင့္ေပးမယ္ေနာ္” ကၽြန္ေတာ္ မွတ္တုိင္ေလးကုိေခ်ာ့ေနခဲ့မိသည္။ သုိ့ေပမယ္ သူကထပ္ျပီး

“ဒုကၡ လာမခံပါနဲ့ဗ်ာ လုိင္းကားေတြက ဒီမွာ ရပ္တာမဟုတ္ဘူး… သူတုိ့အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ ထုိးရပ္ၾကတာ ၊ျပီးေတာ့ လူေတြကလည္း လုိင္းကားရပ္တဲ့ ဆီပဲသြားၾကေတာ့… အဟင့္…အဟင္.” ေျပာရင္းသူက ငုိေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ မ်က္ရည္၀ဲေနခဲ့မိပါသည္။ “ဘာမွပူမေနပါနဲ့ ဗ်ာ

ကၽြန္ေတာ္ေန့တုိင္း ခင္ဗ်ားဆီကပဲလုိင္းကားေတြကိုေစာင့္မယ္ ။ျပီးေတာ့ လူေတြလည္း မွတ္တုိင္ကပဲလာေစာင့္ ေစရမယ္… မငုိပါနဲ့ေတာ့ေနာ္ ကၽြန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္။”

“တကယ္ေျပာတာေနာ္…..”

“အင္းေပါ့… တကယ္ေပါ့ဗ်ာ”  ခ်က္ျခင္းပင္ ၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္သြားတဲ့မွတ္တုိင္ေလးကုိ ၾကည့္ျပီးကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္မိပါသည္။ အဲ့ေန့စျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း မွတ္တုိင္ေလး ရွိရာက…ေန လုိင္းကားကုိေစာင့္ေနပါေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ့လည္း ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အတူမွတ္တုိင္ကသာ လုိင္းကားေစာင့္ၾကပါလားလုိ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္.။ ဒါမွသာလုိင္းကားမ်ားလည္း လူမ်ားရွိရာ မွတ္တုိင္မွာ ရပ္မည္ျဖစ္ျပီး မွတ္တုိင္ေလးလည္းေပ်ာ္ေနမွာ အမွန္ပဲေပါ့ဗ်ာ။………

Writing by- Ye Tay Za Kyaw (ကာရံငယ္)