ေလာင္တဲ့မီး ကူၿငိမ္းႏိုင္ၾကပါေစ(ပညာေပး)

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာတဲ့ မုဆုိးမ တစ္ေယာက္ရွိိ၏။ မုဆုိးမဟာ ဥစၥာလည္းရွိ မာနလည္း ႀကီးတာေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုးက သူမကုိ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတာေပါ့။

တစ္ေန႔က်ေတာ့ မုဆုိးမအိမ္မွာ မီးေလာင္ေတာ့ ရြာသားေတြကုိ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ မီးကူၿငိမ္းေပးဖုိ႔ ေအာ္ေနတယ္။ မီးေလာင္ေနတဲ့ မုဆုိးမအိမ္ကုိ ရြာသားေတြက တစ္ေယာက္မွ လာမကူၿငိမ္းတဲ့အျပင္ တခ်ဳိ႕က "အကုန္ေလာင္ပါေစ။ ဒီေလာက္ မာနႀကီးတဲ့ မုဆုိးမ တစ္ခါထဲ မြဲသြားပါေစ" ဆုိၿပီး ေမတၱာပုိ႔ေနၾကတယ္။
 မၾကာမီ ရြာသူႀကီးေရာက္လာၿပီး ဒီလုိေအာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
"ေဟ့ ရြာသားေတြအားလံုး ႀကီးငယ္ပါမက်န္ ေရခပ္ၿပီး မီးၿငိမ္းၾက မီးသတ္ၾကေဟ့"
"ရြာသူႀကီး ဒီမုဆုိးမက မာနႀကီးတယ္ တစ္ရြာလံုးနဲ႔လည္း မတည့္ဘူး ဒါေၾကာင့္ မီးကုိ ကူမၿငိမ္းႏုိင္ဘူး"
"ဟ မင္းတုိ႔ ဒီလုိ မေျပာၾကနဲ႔ အခုေလာင္ေနတဲ့မီးက မုဆုိးမအိမ္ရဲ႕ မုိးဖုိေဆာင္ကုိ စေလာင္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္ကြ။ သူမရဲ႕ အိမ္က

ေလညာမွာရွိေနေတာ့ သူ႔အိမ္ႀကီးကုိ မီးစဲြေလာင္သြားရင္ မင္းတုိ႔ငါတုိ႔အိမ္ေတြ တစ္ရြာလံုး ေျပာင္သြားလိမ့္မယ္ သိလား။ ဒါေၾကာင့္ ရြာသားေတြ

တစ္ေယာက္မွ မက်န္ ဒီမီးကုိ ဝိုင္းဝန္းၿပီး ၿငိမ္းသတ္ၾက"
ဒီလုိနဲ႔ ရြာသားေတြ ကေလးေရာ လူႀကီးပါမက်န္ တရြာလံုး မီးကုိ ဝိုင္းၿငိမ္းလုိက္ေတာ့ မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ မုဆုိးမရဲ႕ မီးဖုိေဆာင္တစ္ဝက္ေလာက္သာ

မီးေလာင္သြားတယ္။
မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မုဆုိးမလည္း သူမရဲ႕ အိမ္ႀကီး မီးေဘးက လြတ္ခဲ့တာကုိ လြန္စြာဝမ္းသာသြားတယ္။ ရြာသားေတြကုိလည္း အထူးေက်းဇူးတင္မိေတာ့တယ္။ သူမမ်က္ရည္က်ၿပီးေတာ့ အခု မီးမေလာင္ဘဲ က်န္တဲ့ပစၥည္းေတြဟာ ရြာသားေတြေၾကာင့္

က်န္ေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သူမ သေဘာေပါက္သြားတယ္။
မီးေလာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မုဆုိးမဟာ အရင္တံုးကလုိ မာနမႀကီးေတာ့ဘူး။ ရြာရဲ႕ ကိစၥအဝဝကုိ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ကူညီေလေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ရြာသားေတြ ၿငိမ္းလုိက္တဲ့ မီးဟာ အျပင္မီးလုိ႔ဆုိေပမယ့္ မုဆုိးမႀကီးရဲ႕ အတြင္းမီးျဖစ္တဲ့ မာနတရားကုိလည္း ၿငိမ္းသတ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းပါ။
                     ေတာင္တန္းသာသနာျပဳ ဆရာေတာ္ စဝ္ဆုခမ္း (တန္႔ယန္း)

ဗုဒၶ ၾသ၀ါဒ

အားကိုးရာအစစ္ကား
ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃ။
မိတ္ေဆြအစစ္ကား
ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ။
ရန္သူအစစ္ကား
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ။
ေန႕စဥ္အလုပ္ကား
ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ။
အၿမဲႏွလံုးသြင္းရန္ကား
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ။
အၿမဲလက္္ကိုင္ထားရန္ကား
ခႏၲီ၊ ေမတၱာ၊ သစၥာ။