"လမင္းသုိ့ ....တမ္းျခင္း"

ကာရံညီညီ
အလြမ္းေတးသြား
စိတ္ႏြမ္းအိပ္ခ်ိန္
မဟူရာည
သူ့အားေမွ်ာ္လွ်က္
တမ္းတလွ်က္.......။

************

မုိးေလာက္ျမင့္မား
ေမတၱာမ်ားက
ကတိျမဲခုိင္
သစၥာတုိင္လွ်က္
ရင္ခြင္လႊာမွာ
ခုိ၀င္နားပါလမင္းေလးရယ္။

************

သူ့ရဲ့အလွ
တုဘက္ျပဳိင္ကင္း
ေငြမင္းထိန္ထိန္
ညအခါ၀ယ္
အျပဳံးမ်ားအား
ခ်မ္းေျမ့ၾကည္နူး
ဘ၀င္ျမဴးခဲ့။

************

ႏွစ္လေတြဟာ
ၾကာရွည္လြင့္ေမ်ာ
၀ဲလယ္ေမ်ာခဲ့
ေသာကမျငိမ္
စုိးရိမ္ထိတ္တုန္
မျဖစ္နူိင္ဟု
သကၤာမကင္း
ရွိျပီး ျငားလည္း
ယုံယုံၾကည္ၾကည္
စိတ္မွာစဲြလွ်က္
ဘယ္အခ်ိန္၊ဘယ္အခါ
ေျပာေသာ္ျငားလည္း
သူ့ကုိယုံၾကည္
ေစာင့္ေနမိ၏။

*************

လမင္းမသာ
ညအခါကား
ငါသည္လမ္းေပ်ာက္
ငါသည္လမ္းေပ်ာက္
နွလုံးေမွာက္ခဲ့
ေရွ့သုိ့တူးရႈ
ေမွ်ာသာေမွ်ာ္လွ်က္
ေ၀၀ါးၾကမၼာ၊ငါ့ကမာၻသည္
ကင္းမဲ့လြင့္စင္
စိတ္မရြင္ဘု။

***********

ၾကည္ျဖဴနွလုံး
ကုိယ္ရႊင္ျပဳံးေအာင္
ရင္ခြင္ၾကားမွာ
သာပါလားကြယ္။

***********

ျဖဴျဖဴစင္စင္
ႏွလုံးအိမ္၀ယ္
သူ့အားၾကဳိလွ်က္
ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္မုိ့
ေခတၱေတြ့ရ
ဤဘ၀တြင္
ခ်မ္းေျမ့ၾကည္နူး
စိတ္ရႊင္ျမဴးေအာင္
ေစာင္ၾကဥ္းေပးပါ
လမင္းေလး....ရယ္......။

Ye Tay Za Kyaw (ကာရံငယ္)**

ေႏြၾကဳိဌက္သုိ့တမ္းျခင္း

    
တခ်ပ္ခ်ပ္နွင့္
 စကၠန့္လြင့္ေမ်ာ...........
နရီေက်ာမွာ၊
လြမ္းေမ်ာလြင့္ပါ
 ေဆာင္းလၾကာခဲ့ျပီ။
 ***********
ႏြဲ ့ကႏြဲ့နွင့္
သဲ့သဲ့လြင္ခ်ိဳ
ဥၾသပ်ဳိရဲ့
ေႏြၾကဳိေတးသြား
စည္း၀ါးလုိက္မွတ္
သတိခ်ပ္ရင္း
ဖ်တ္ကနဲနူိး
ဘ၀ဆုိးဆီ
ႏူိးပုိ့ျပီလား.......ဥၾသငယ္။
**********
မနူိးတ၀က္
နူိးတ၀က္နွင့္
နူိးလွ်က္မက္ျမင္
အိမ္မက္ရွင္ကုိ
ငါလွ်င္ၾကင္ခြင့္ျပဳပါဦး။
 *********
အိမ္မက္သခင္
ပန္းသခင္ရဲ့
ၾကည္လင္မ်က္နွာ
 စံထြဏ္လႊာကုိ
ရမက္ကင္းလြတ္
ရင္သည္းပြတ္မွ
နူးညြတ္ဖူးခြင့္ျပဳပါဦး။
 **********
ခရီးကၾကမ္း
ကုိယ္လက္ပန္းမုိ့
စိတ္ႏြမ္းအိပ္ခ်ိန္
ႏွလုံးအိမ္မွာ
ေအးျငိမ္ပုတ္နူိး
သူ့..ကၾကဳိးေတြ
ျပက္ျပိဳျပခြင့္ျပဳပါဦး။
 **********
ေႏြၾကဳိငွက္ရယ္
ခဏကေလး
သည္းခံေပးပါ
မင္းေတးဆုိတာရပ္ေပးပါ။
**********
အိမ္မက္၀ဌာ
ငါ့ကမာၻသည္
ေႏြလာရင္ေပ်ာက္
ေႏြကုိေၾကာက္တယ္၊
အိပ္မက္ေနရ
ထုိခဏသည္.....
ဘ၀မုိ့ပါ......ဥၾသရယ္........။
Ye Tay Za Kyaw(ကာရံငယ္)

``အေမွာင္လမ္းက ၀ိညာဥ္ဆန္း(နာနာဘာ၀ နွင့္ကၽြန္ေတာ္)´´(ပရေလာက ၀တၳဳတုိ)

လူသူကင္းမဲ့ေသာ လမ္းမၾကီးတစ္ခုေပၚတြင္ အရာ၀တၳဳတစ္ခုသည္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိေနလွ်က္ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလုံးမွာလည္း အနက္ေရာင္ကတၱီပါၾကီး ဖုံးအုပ္ထားသလုိ ေမွာင္မည္းေနျပီး ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးလည္းတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္.။ အေမွာင္ကုိအားကုိးျပီးလာေနသူမွာ မည္သူနည္.း။ စိတ္ဓာတ္က်စြာ မလွမ္းခ်င္လွမ္းခ်င္ေျခလွမ္းမ်ား ျဖင္ ့လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ အကၽြန္ုပ္ ပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ -စိတ္ဓာတ္ရာမ်ဳိးစုံကုိ တစ္ဦးထဲခံစားေနရေသာေၾကာင့္ေျဖသိမ့္နူိင္ရန္ ေျခဦးတည္ရာေေလွ်ာက္သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္၏လက္တြင္ နာရီပါေသာ္လည္း ဘယ္အခ်ိန္ဆုိ တာကုိမၾကည့္ခ်င္ေတာ့အေဖာ္ဆုိလုိ့ ေဘးလြယ္အိတ္ကေလးတစ္ခုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွလြဲျပီး သက္ရွိတစ္စုံတစ္ရာမွမရွိေပ။ အခ်ိန္သည္လည္း ညဥ့္သထက္ညဥ့္နက္လာေလျပီ။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ လမ္းေဘးမွ `တေဖ်ာေဖ်ာ´ အသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ရုတ္တရတ္လန့္ျဖန့္သလုိ ျဖစ္သြားျပီး ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ ………………………….         လမ္းေဘးတြင္ေပါက္ေနေသာ ၀ါးရုံပင္ၾကီးသည္ ယိမ္းထုိးလႈပ္ရွားေနသည္ကုိ ေတြ့ရေပသည္။ ထုိ၀ါးရုံပင္ၾကီး၏ လႈပ္ရွားပုံမွာ သာမာန္ေလတုိက္၍ လႈပ္ရွားေနသည့္ပုံမ်ုိး မဟုတ္၊ကၽြန္ေတာ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနေတာ့ပဲ  ေရွ့ကုိသာဆက္္ေလွ်ာက္ခဲ့ သည္ ။ ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ့ တံတားေလးတစ္ခုအနားေရာက္ခဲ့တယ္။ ျမဳိ့နဲ့လည္းအလြန္ေ၀းကြာေနျပီ။ တံတားရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ သခၤ်ဳိင္းကုန္းရွိသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္၏စိတ္တြင္ သိေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သည္ သရဲေၾကာက္တတ္သူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဂရုမစုိက္ေပ။
          ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္၏နားထဲ၌ စက္ဘီးနင္းသံလုိလုိ `တကၽြီကၽြီ´ ျမည္သံကုိၾကားေနေသာေၾကာင့္  အေနာက္သုိ့ရုတ္တရတ္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ...........ဆုိက္ကားတစ္စီးျဖစ္ေနတယ္။ ထုိဆုိက္ကားသည္ ကၽြန္ေတာ္အနားမွ တအိအိနဲ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖတ္သြားေလသည္။ ေမွာင္မည္းထဲတြင္ မသဲမကြဲျမင္ေနရေသာ ဆုိက္ကားသမားကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ `ေဟ့လူ…ဆုိက္ကားဆရာ ၊ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚသြားပါလားဗ် ၾကဳိက္တဲ့ေနရာကုိ ကၽြန္ေတာ္စိတ္အရမ္းညစ္ေနလုိ့ ၊ က်သေလာက္ပုိက္ဆံ ကုိရွင္းေပးပါ့မယ္။ ´ ဆုိက္ကားသမားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ အားခြန္းတုံ့ျပန္ျခင္းမရွိ ဘဲ ရပ္ေနေလသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္ေနတဲ့ ဆုိ္က္ကားအနားကုိသြားျပီး `ကၽြန္ေတာ္လုိက္ခဲ့မယ္ေနာ္´ `အင္းအင္း´ ဆုိက္ကားသမားရဲ့ေျဖပုံမွာ လူမမာတစ္ေယာက္ညဥ္းသံ နွင့္ပင္ တူေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း မစဥ္းစားေနေတာ့ပဲ  ဆုိက္ကားေပၚတက္ထုိင္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားေပၚေရာက္သည္နွင့္ ဆုိက္ကားသမားက စတင္ျပီးနင္းထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားေပၚပါလာရင္း စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ခ်ထားျပီး နင္းျမဲနင္းေနေသာ ဆုိက္ကားသမားကုိ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ဆုိက္ကားသမားသည္ ခေမာက္ၾကီးတစ္လုံးကုိေအာက္စုိက္ ေဆာင္းထားျပီး အနက္ေရာင္အကၤ်ီလက္ရွည္ကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည္။ ခႏၵာကုိယ္မွာလည္း ပိန္လွီလြန္းလွသည္။ ဆိုက္ကားသမားက အားသြန္ခြန္စုိက္ နင္းေနသည္မွန္ေသာ္လည္း ဆုိက္ကားရဲ့ ေရႊ့လွ်ားေနပုံမွာ ေနွးေကြးလြန္းေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုေျပာမည္ၾကံစီလုိက္ခ်ိန္မွာ နွာေခါင္းထဲသုိ့ ညီွစုိ့စုိ့အနံ့ တစ္ခု၀င္လာေသာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းကုိလက္ျဖင့္ပိတ္ထားလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ တစ္ေနရာရာမွာ တိရိစာၧ န္ အေသတစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ့ အပုပ္နံ့ျဖစ္နူိင္သည္ဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လက္ျဖင့္နွာေခါင္းကုိပိတ္ရင္း ဆုိက္ကားသမားကုိၾကည့္လုိက္တယ္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အပုပ္နံ့ကဆုိးဆုိး၀ါး၀ါးၾကီးနံလာျပန္သည္။ ထုိသူရဲ့ ခႏၵာကုိယ္မွနံေနသလား  လုိ့ေတာင္ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္  ေထာင္းခနဲျဖစ္သြား သျဖင့္ မေအာင့္မနူိင္ေတာ့ပဲ ေအာ့အန္ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ကာ ဆုိက္ကားသမားကုိေျပာလုိက္ေလသည္. ။
`ျမန္ျမန္နင္းပါ ဆုိက္ကားဆရာရယ္ အပုပ့္နံကလည္း ဘယ္ကနံေနမွန္းမသိဘူး ခင္ဗ်ားဆုိက္ကားကလဲ ေနွးလုိက္တာ´
`ဌဲဌဲ…ဌဲ´ ဆုိက္ကားသမားက ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ရယ္ေနေလသည္။ သူ၏ရယ္သံမွာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ရယ္သံနွင့္ပင္ မတူပဲ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ေယာက္်ားတစ္ဦးအား ၾကာပစ္၍ ရယ္သံမ်ဳိးနွင့္တူေနေပသည္။  `ရယ္မေနပါနဲ့ ဗ်ာ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ အထဲ ျမန္ျမန္နင္း´ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ေျပာလုိက္ေသာ အခါမွဆုိက္ကား သမားသည္ အားကုန္ အေျပးနင္းေလသည္။ ဆုိက္ကားသည္ျမန္သည္ထက္ျမန္လာျပီး လမ္းေဘးရွိေျမာင္းထဲ့ သုိ့အရွိန္ျပင္းစြာထုိးဆင္းလုိက္ေလသည္။  သုိ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သတိၾကီးစြာနဲ့ ဆုိက္ကားေပၚမွခုန္ဆင္း လုိက္ခဲ့သည္။ အရွိန္ျပင္းစြာည ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဖက္သုိ့လြင့္စင္သြားျပီး ဆုိက္ကား သမားနဲ့ဆုိက္ကားကေတာ့ ေျမာင္းထဲသုိ့ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထုိးဆင္းသြားျပီး `၀ုန္း´ဆုိေသာ အသံနွင ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကုိ ဆူညံသြားခဲ့ သည္။. ကၽြန္ေတာ္လြင့္စင္ သြားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္ကြဲသြားေသာ္လည္း လဲက်တဲ့ေနရာမွ အျမန္ထကာ ထုိးက်သြားတဲ့ ေျမာင္းထဲသုိ့ ဆုိက္ကားသမားနွင့္ ဆုိက္ကားကုိရွာေတာ့ လည္းမေတြ့ေပ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးမွာလည္း ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လွ်က္ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အစဥ္းစားရက်ပ္သြားခဲ့တယ္ ၊။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တြင္ ဆုိက္ကား အရွိန္မထိန္း နူိင္ပဲ ေျမာင္းထဲ သုိ့ ထုိးက်သြား ျခင္းဟု ယူဆ၍ `ဗ်ဳိ့…ဆုိက္ကား ဆရာ´ ေအာ္ေခၚၾကည့္ျပန္ေသာ္လည္း မည္သည့္အသံတစ္စုံ တစ္ရာမွ်မၾကားရေပ။ ကၽြန္ေတာ္ အနည္းငယ္ေက်ာခ်မ္းလာခံဲ့တယ္ ၊ေၾကာက္စိတ္ေတြလည္း အလုိလို၀င္လာခဲ့တယ္။ ေနရာလဲမမွတ္မိ….ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲေတာင္မမွတ္မိေတာ့ေပ။ ကြမ္းတညက္ခန့္အၾကာတြင္ အရွိန္ျပင္းစြာေမာင္းနွင္လာေသာ ဆုိင္ကယ္တစ္စီး၏ မီးေရာင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ မ်က္နွာကုိထုိးေနျပီး အနားေရာက္ေတာ့ ထုိးရပ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း၀မ္းသာ သြားခဲ့တယ္ ဒီေနရာမွ ဆက္ျပီးမေနခ်င္ေတာ့ `အကုိ..ျမဳိ့ထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္လမ္း ၾကဳံလုိက္ခ်င္လုိ့ရမလား ´ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူက `မင္းကဒီမွာဘာလုပ္ေနတာလဲ ၊ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြနဲ့မင္းဘာမဟုတ္တာ လုပ္ထားလဲ မွန္မွန္ေျပာစမ္း´   `မဟုတ္ရပါဘူး အကုိရယ္ ကၽြန္ေတာ္လူေကာင္းပါ။….ဒီလုိဗ်....xx.x…x..x.x…x..x.x..x.´  ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပလုိက္ေသာ အခါမွထုိသူကေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ျပီး။ `မင္းေျပာသလုိဆုိ ဒါဟာေသြးရုိးသားရုိး မျဖစ္နူိင္ဘူး …´ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ျပီး`ျမန္ျမန္တက္ ငါ့ညီမင္းအတြက္ အႏၱာရာယ္ရွိေနျပီ ´  ေခါင္းမွထြက္ေနေသာေသြး မ်ားတိတ္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေပၚအကၤ်ီ ခၽြတ္ကာ ေခါင္းတြင္စီးထားလုိက္ျပီး ဆုိင္ကယ္ေပၚသုိ့တက္လုိက္သည္ နွင့္တစ္ျပဳိင္နက္ ဆုိင္ကယ္မွာ စတင္၍ထြက္ခြာခဲ့သည္။  ထုိသူက ဆုိင္ကယ္ေမာင္းေနရင္း `ငါ့ညီက အဲ့ဒီဆုိက္ကားကုိ ဘယ္ကဌားခဲ့တာလဲ ´
`ကၽြန္ေတာ္..ဟုိး..ျမဳိ့အျပင္ ၀ါးရုံပင္ေအာက္တံတားနားေလးက ဌားလာတယ္ပါ´ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္း လက္ညိဳးထုိးျပလုိက္သည္။
`ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ´ `အနည္းဆုံးတစ္နာရီ ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္´ `ဟုတ္လား…ေဟာေျပာရင္းဟုိမွာေတြ့လားငါ့ညီေျပာတဲ့ တံတားဆုိတာ အဲ့တံတားမလား´ `ဟာ..ဟုတ္တယ္ …..အဲ့တံတားပဲ´ ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာနဲ့ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ေတြက တဖြားဖြား ၀င္လာျပီး တကုိယ္လုံးတုန္ရီလာခဲ့တယ္။ `အဲ့ဒီတံတား နားက၀ါးရုံပင္ေနာက္မွာသခ်ၤိဳင္းကုန္း ရွိတယ္ …အကုိတုိ့တျခားလမ္းက သြားၾကတာေပါ့´ ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ့ပဲ  လမ္းမအတုိင္းမသြားေတာ့ပဲ  တစ္ဖက္သုိ့ခ်ဳိးေကြ့ျပီး ျဖတ္လမ္းကေနေမာင္းေလသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္နွင့္အမွ်၀ါးရုံပင္ၾကီးနဲ့ တျဖည္းျဖည္းေ၀းကြာ လာေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားလည္းေျပ ေပ်ာက္လာတယ္လုိ့ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလုိက္မိတယ္။ ဆုိင္ကယ္ေမာင္းသူက ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္ေျပေလာက္ျပီ ဟုထင္ျပီး စကားစျပန္သည္။ `ငါ့ညီကျမဳိ့ျပင္ကုိဘာလုိ့တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုိ့ထြက္လာရတာလဲ ´ `ကၽြန္ေတာ္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိေျပာျပလုိက္ေသာအခါမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိနွစ္သိမ့္အားေပး စကားဆုိျပီး ျမဳိ့ထဲတစ္ေနရာမွာ ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ့ နွစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ ရင္းရင္းနွီးနွီးနူတ္ဆက္ခဲ့ျပီး ထုိသူက ဆုိင္ကယ္ကုိေမာင္းကာထြက္ခြာသြားေလသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ ကၽြန္ေတာ္သူ့ကုိၾကည့္ေနရင္း၌ ပင္ မ်က္စိေရွ့မွ အလုိလိုေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေလလားအိမ္မက္ေလလား အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြမိေနေပမယ္… အျဖစ္အပ်က္မ်ားကတကယ္ပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္.။ ထုိညကအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနရင္း ၾကက္သိန္းမ်ားထေနပါေတာ့သည္။ ……(ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကုိ အေျခခံထားပါသည္) ..
Writing by Ye Tay Za Kyaw*

`တေစၱ ေျခာက္ေသာည (တဲအတြင္းမွ နာနာဘာ၀)´(ပရေလာက ၀တၳဳတုိ)

`ဂ်ိမ္း…ဂ်လိန္း ဂ်ိမ္း..ေ၀ါ..ေ၀ါ..ေ၀ါ´
မုိးမွာ သည္းၾကီးမဲၾကီး ရြာသြန္းေနလွ်က္ ေလမ်ားကလည္း အဆက္မျပတ္တုိက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေလသံနွင္မုိးသံ တုိ့မွာေရာေနွာေနခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းမုိးခ်ဳပ္လုစ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္းကလည္းေမွာင္မည္းစျပဳ ေနျပီမုိးကလည္း တိတ္မည့္ပုံမေပၚေပ။ သည့္အတြက္ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ နားခုိရမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တစ္ကုိယ္လုံးကုိ လုံေစတဲ့ မုိးကအက်ီၤရွည္ၾကီးတစ္ထည္မွလဲြ၍ ဘာမွမပါေပ။ လမ္းမွာလည္း ေတာလမ္းေလးျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ ရႊံ့ဗြက္မ်ားမွာထူထပ္ေနေပသည္။ ဒီ့အျပင္ မုိးခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေလာကၾကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္အဘယ္သုိ့မွ် ပုံကန္ရမည္နည္း.. မုိးအတြက္ အကာအကြယ္ယူရေပဦးမယ္။ တျခားမစဥ္းစားေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္၏မ်က္စိမ်ားက နားခုိရန္ေနရာေကာင္းေကာင္းရဖုိ့ ေဆာ့ကစားရွာေဖြေနခဲ့ ပါသည္.။ မၾကာမီ ေမွာင္လုေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ထဲမွ မထင္ရွားသည့္ ၀ုိးတုိး၀ါးတား အရာ၀တၳဳ တစ္ခုကုိကၽြန္ေတာ္ေတြ့လုိက္ ရတယ္။ ထုိအရာသည္သက္မဲ့ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ကာ `ဒါဟာငါ့အတြက္ တည္းခုိစရာေနရာျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္နုိင္တယ္ ´ ဟုစိတ္ကေရ၇ႊတ္ရင္း မထင္မရွားျမင္ေနရေသာ အရာ၀တၳဳဆီကုိ ဦးတည္ခဲ့ ပါသည္။ အနားေရာက္မွ တဲေလးတစ္လုံးျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာသြားခဲ့့တယ္။
အဆုိပါတဲေလး၏ အမုိးမွာေကာင္းမြန္၍ တဲအတြင္း၌ ေျခာက္ေသြ့ေနမည္ဟု တဲ ေလး၏အသြင္အျပင္ကုိၾကည့္ ၍ကၽြန္ေတာ္ယူဆ မိ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တဲမွာလူေနဟန္ရွိမည္မတူ ။တံခါးမွာ ေသာ့မရွိေပမယ့္ဂ်လက္ ထုိးထားေလသည္။ မုိးမွာလည္းပုိ၍ပင္ သည္းလာသည္ဟုထင္ရေပသည္။ ထုိတဲအတြင္းမွာတစ္ညတာ တည္းခုိရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀မေနေတာ့ပဲ တံခါးဂ်လက္ကုိ ဖြင့္ကာတဲ ထဲသုိ့၀င္ခဲတယ္။ တဲအတြင္းမွာ ေမွာင္ျပီးထုိင္းမႈိင္းေနသည္ကုိေတြ့ရေပသည္။ အသင့္ပါလာေသာမီးျခစ္ကုိ တစ္ခ်က္ျခစ္လုိက္ရာ တဲအတြင္းသုိ့၀င္ေရာက္သည့္ မည္းနက္ေသာလမ္းကုိ မီးေရာင္ျဖင့္ျမင္ေတြ့လုိက္ရေပသည္။ ခုလုိစိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာညမ်ဳိး လူသူမရွိတဲ့ အရပ္တြင္ ရွိသည့္လမ္းကေလးမွ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျဖတ္သြားမည္ကုိ အနည္းငယ္သာစုိးရိမ္ဖြယ္ရွိေသာ္လည္း တဲတံခါး၀ကုိ လုံျခဳံမႈရွိေအာင္ ဂရုတစုိက္ပိတ္လုိက္ေလ၏။ ကၽြန္ေတာ္မီးျခစ္တစ္ခ်က္ထပ္ျခစ္ျပီး အတြင္းလမ္းေလးအတုိင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ရာ အခန္းငယ္တစ္ခန္းကုိေတြ့ရေလသည္။ ထုိအခန္းငယ္တြင္ေလေကာင္းေလသန့္ရေသာေၾကာင့္ ေနသာထုိင္သာရွိသြားခဲ့ တယ္။ ထုိ့ျပင္သံေခ်းတက္ေနေသာ မီးဖုိတစ္လုံးကုိ ေတြ့ရွိရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အတြင္းတြင္ခံ ၀တ္ထားေသာ အက်ီၤမွ အပုိင္း တစ္ခ်ဳိ့ကပါလာေသာဓားျဖင့္ ျဖတ္ယူျပီး မီးေမႊးလုိက္ရာ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္ မီးလင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖုိ၏အေနာက္ဖက္တြင္ သစ္သားမ်ားပုံထားတာေၾကာင့္ မီးေမႊးရန္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္ဟု ထင္သည္.။  ကၽြန္ေတာ့္၏ ဘြတ္ဖိနပ္ကု္ ခၽြတ္ကာ ေျခာက္သြားေစရန္ မီးဖုိေဘးတြင္ေထာင္ထား လုိက္တယ္။ အားလုံးအဆင္ေျပသြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၏ခႏၵာကုိယ္ကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ့လွဲခ်လုိက္ပါသည္။ ခဏတာေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမယ္.. နိူးလာတဲ့ အခါ မီးဖုိမွမီးမ်ားက ၀င္လက္စြာေတာက္ေလာင္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကာရွည္စြာ အိပ္မရေပ။
ထုိအျပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ခႏၵာကုိယ္ထုံထုိင္းကုိက္ခဲမႈကတစ္ေၾကာင္း ၊ၾကမ္းေပၚတြင္လွဲ၍ အိပ္ရသျဖင့္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၏သြား လာလႈပ္ရွားသံမ်ားကုိ ၾကားေနရသျဖင့္ ၾကာၾကာမအိပ္နူိင္ျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ တဖက္သုိ့ ကုိယ္ကုိ လွည့္ျပီး အိပ္မည္ျပဳရာ အခန္းဆီသုိ့လာသည့္ ေျခသံကုိၾကားေနရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္လန့္ သြားခဲ့ တယ္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားကု္ပ်ဥ္ျပားနွင့္ အေသပိတ္ထားသည့္အျပင္ အ၀င္တံခါးကုိလည္းကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာပိတ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္၍ တဲအတြင္းသုိ့ ၀င္ရန္အေပါက္မရွိေပ။ ထုိ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္အတန္ေၾကာက္လန့္ သြားေသာ္လည္း ထ၍ရင္ဆုိင္ရသည္မွ တစ္ပါး အျခားမရွိပါေတာ့ေခ်။ ထုိ၀င္လာေသာလူစိမ္းသည္ သြက္လက္ျခင္းမရွိ ၊မီးေတာက္ေနေသာမီးဖုိ ဆီသုိ့တေျဖးေျဖး  ေလွ်ာက္၍သြားေလသည္။
သူသည္အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိျပဳမိဟန္ မတူေခ်။ ထုိလူမွာမီးဖုိ့ရွိရာသုိ့ တည့္မတ္စြာ ေလွ်ာက္သြားရင္း သူ၏စြတ္စုိေနေသာ လက္အစုံကု္္ိ မီးကင္ေနေလသည္။ ထုိလူကုိကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေခ်မျပတ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပီး အကဲခတ္ေနမိသည္။ ထုိလူမွာခုလုိညမ်ဳိးတြင္ လူသားတစ္ေယာက္ၾကဳံေတြ့ရသည့္ စုိစြတ္မႈထက္ပင္ ပုိ၍ ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး စုိစြတ္ လွ်က္ရွိသည္ကုိ ေတြရေပသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ေဟာင္းႏြမ္း စုတ္ျပတ္ေနျပီး သူ့ခႏၵာကုိယ္ေပၚမွ ေရမ်ားဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ့ စီးက်လွ်က္ရွိေပသည္။ ဦးထုပ္လည္းေဆာင္းထားျခင္းမရွိေပ။ သူ့့မ်က္လုံးမ်ားအထက္ရွိ ေထာင္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားမွ ေရစက္တုိက မီးက်ီခဲ မ်ား အေပၚသုိ့စီးက်ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ ရဲွ..ရွဲ ျမည္ေနေပသည္။ ထုိလူကုိကၽြန္ေတာ္ ျမင္လုိက္သည္နွင္ တစ္ျပဳိင္နက္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္း မွလူမဟုတ္ဟု ယူဆမိလုိက္ေသာ္လည္း လူၾကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ဟု တဖန္ေတြးယူမိလုိက္ျပန္သည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သူ့ကုိ စတင္ႏူတ္ဆက္လုိက္ေလရာ မၾကာမီ ရင္းႏွီးသြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားစမိလုိက္သည္..။
`ကၽြန္ေတာ္တုိ့ လူသားေတြအတြက္ ေတာ့ သာယာတဲ့ မုိးေလ၀သ ဆုိတာ ဘယ္မွာရွိနူိင္မွာလဲ  မိတ္ေဆြရာ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတဲကေလးက ေျခာက္ေျခာက္ေသြ့ေသြ့ ရွိေနလုိ့ ေတာ္ေသးတယ္လုိ့ဆုိရမွာေပါ့ဗ်ာ´
တဲအျပင္ဖက္တြင္ ရွိေနေသာ ေသလုေမ်ာပါး ေနၾကာပင္မ်ားနွင့္ အတုိင္းအဆမရွိ သန္စြမ္းေနၾကေသာ ေပါင္းပင္ၾကီးမ်ားသည္  မုိးေရေၾကာင့္ ယိမ္းထုိးေနၾကေလသည္။ ထုိလူစိမ္းက `တစ္ခ်ိန္က ဒီတဲေလးဟာ သိပ္သန့္ရွင္းမႈ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာမာန္ ဧည့္ရိပ္သာေလ တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ေနတဲ့ အျမဲေနတဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူး´ သုိ့ေသာ္ သူေတာင္းစားမ်ားေနထုိင္သည့္ ေနရာတုိ့တြင္ ေတြ့ရတတ္ေသာ ဘူးခြံ၊ပုလင္းခြံ စသည္တုိ့ကုိ ဤတဲ အတြင္းတြင္ လုံး၀မေတြ့ရေပ။
 `ဒါနဲ့ … အဲ့ဒါေတြကုိ ဘာလုိ့မေတြ့တာလဲ…´
သူေျပာခဲ့သလုိ သန့္ရွင္းမႈမရွိခဲ့ဘူး ဆုိရင္ အခု ဘာေၾကာင့္ အဲ့ အရာမ်ား မေတြ့ရသနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္း ထုတ္ေနမိသည္။ ထုိလူက အေျဖစကားမဆုိမီ မသက္သာေသာဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းကုိ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်ကာ
 `ဒီတဲမွာ သရဲ…ေနတယ္ေလ…ဒီမွာသရဲရွိတယ္´
ကၽြန္ေတာ္မယုံနူိင္ေသာ အၾကည့္နွင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ျပီး သူ့ကုိၾကည့္မိလုိက္သည္။ `အဲ့ဒီသရဲက အလြန္အစြမ္းထက္တာ၊ သူ့ဇာတ္လမ္း အက်ဥ္းကေတာ့ သူဟာ ဒီတဲအေနာက္မွ ရွိတဲ့ ေရတြင္း ပ်က္ထဲကုိ ကုိယ္တုိင္ ဆင္းေသလုိက္တာပဲ ..´
ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စား သြားျပီးသူ့အနားကုိ တုိးသြားမိတယ္။ ဒီ့ေနာက္သူက ဆက္ျပီးေျပာတယ္ `ေတြ့တဲ့ လူေတြက ဆြဲတင္လုိက္ေတာ့ သူ့တစ္ကုိယ္လုံး ရႊံ့ေတြေပျပီးေသေနတယ္။ အဲ့ဒီ့သရဲက ဒီတဲေပၚကုိ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ေနတယ္ ။ တစ္ခါ တခါ ဒီတဲထဲကုိ မုိး၀င္ခုိတဲ့ လူေတြဆုိရင္ သူ့ေျခသံေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္ၾကရတယ္..။ ´ ေျပာရင္း ထုိလူစိမ္းက ထပ္ျပီး သက္ျပင္းခ်လုိက္ျပန္သည္။  ကၽြန္ေတာ္က-
 `ဒါေပမယ္.. ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကုိေတာ့ ဒီသရဲကေျခာက္မွာ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ´
`ဟုတ္ကဲ့ ….ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကုိသူက ေျခာက္မယ္မထင္ပါဘူး´ သူ့စကားအဆုံးတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္လုိက္ျပီး ….`ဟား..ဟား..ဟားး… ဘယ္သူေတြဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သရဲဆုိတာကုိ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးပါဘူး´ ထုိလူစိမ္းက စိတ္ပ်က္သည့္အသြင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ေလသည္။ ျပီးေတာ့.သူက……
` ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ားဘယ္ေတာ့မွျမင္ဘူးမွာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါေပ့မယ့္ …ဒီတဲမွာ ၀င္တည္းၾကတဲ့ သူေတြအားလုံး သရဲမေျခာက္ခံရတာမရွိဘူး ။ အကုန္လုံးေျခာက္ခံ ရတာၾကီး ပဲ´
ထုိသူမည္သုိ့ပင္ေျပာေနပါေစ ကၽြန္ေတာ္က မယုံၾကည္ပါ။
`ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အိပ္ေရးပ်က္ေအာင္လုပ္ေနတာ သရဲမဟုတ္ဘူး..။ မိတ္ေဆြ တဲေပၚတက္လာလုိ့ ကၽြန္ေတာ္နူိးသြားတာ.. ´
ထုိအခါ ထုိသူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေလွာင္ေျပာင္သလုိ ရယ္ေနေလသည္။ `ဟား…ဟာ.း…ဟား…ဟား…ဟား´ သူ၏ကုိယ္မွစီးက်ေနေသာ ေရထုိ့က အဆက္မျပတ္ ၾကမ္းေပၚသုိ့ စီးက် ေနေပသည္။  သူ့ကုိယ္မွလည္း အနံ့ဆုိးမ်ား ထြက္ေပၚ၍ လာေလေပသည္။
`ဘု ရားေရ….မိတ္ေဆြ ….အေနနဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျခာက္နူိင္ေတာ့ဘူးလား…´ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္မိသည္ ။ ထုိလူက အနည္းငယ္ရယ္လုိက္ျပီး ………
`မေျခာက္ေတာ့ဘူးတဲ့ လား …ဟ…ဟ….ဟ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေတာ့မွေျခာက္မွာ မဟုတ္ဘူး ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ့လုိ လူေတြဟာ မုိးေလ၀သ ေကာင္းေကာင္း ၊ ဆုိးဆုိး ေႏြျဖစ္ျဖစ္၊ေဆာင္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျခာက္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး.. ဒီမွာၾကည့္ေလဗ်ာ´
ေျပာေျပာဆုိဆုိနွင့္ သူ၏ရြံမ်ားေပေနေသာ လက္အစုံကုိ မီးထဲသုိ့ ထုိးသြင္းျပီးကၽြန္ေတာ့္ကုိ စူးစုိက္ၾကညိ့ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ သူေျပာသမွ်ေတြသတိရ သြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ ဘြတ္ဖိနပ္ကုိေကာက္ယူကာ ေၾကာက္လန့္တၾကားေအာ္ ဟစ္ကာ မုိးသက္ေလျပင္းက်ေနေသာ ညအေမွာင္ထဲသုိ့ ထြက္ေျပးခဲ့မိပါေတာ့သည္။
Writing by –Ye’ Tay Za Kyaw (ကာရန္ငယ္)
                               Thankyou.